90s

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Καμιά βολά συλλογίζουμαι το παρελθόν και - εκεί πάνω στο ανηλεές ξύσιμο του ριπαπά- διαπιστώνω πως αν εκείνα τα χρόνια της νιότης μου, αρχάς των ενενήκοντα ναούμ, η κοινωνία ήτο όπως σήμερα, θα μας είχαν χώσει στο αναμορφωτήριο, στην καλύτερη θα μας είχαν με κάνα βραχιολάκι στην κωλοτρυπίδα κι οι μανάδες μας, από αιώνια υποχρέωση - οι τραγικές οι βλάχες- θα στέλναν με το ΧΤΕΛ ταψιά με πρασσόπιτες, ξυνοτυρόπιτες, μπαμπανέτσες και γαλακτομπούρεκα στους βλαμμένους τους χασοδίκες, που κατόρθωσαν - ντεμέκ- να αποτρέψουν με νεοελληνικό λάδωμα την τούφα, ώστε να μην μπει Μήτσος το παιδί ναούμ και βγει Μήτση και γαμώ το φελέκι μου πρωί πρωί.

Γιατί, φερειπείν, το χτύπημα κουδουνιών στα σπίτια τα χαράματα, αν ποτέ μποθέσωμεν συμβεί στις μέρες μας, μέρχι να βαρέσεις μια μαλακία έχει γίνει ήδη είδηση σε τοπικά βλαχομπλόγκς, έχει αναπαραχθεί σαδιστικά στους διαδικτυακούς τόπους κοινωνικής μαλάκυνσης, ακόμα και στην τηλεόραση, ελλείψει θεματολογίας. Και αναλύσεις επ' αναλύσεων, μπούρου μπούρου στην πλατεία Κουμουντούρου, με καταιγισμό ανούσιων και φλύαρων απόψεων δίκην εντυπωσιασμού, δώστου και λάικ, κάτι psofos, κάτι γτχμ, ξύσ' τ' αρχίδια σ' με γκαζμά και φτύσ' τα μπούτια σ΄οχτάκις χιαστί. Εσένα λέω, ρε μάνγκα, εσένα με το μαλλί το playmobile, το πουλοβεράκι το φλώρικα ανάριχτο και το εκνευριστικά ψυχαναγκαστικό φρεζαρισμένο μούσι. Να σου ρίξω στη μάπα κάτι σπόρια απόχω κρατημένα από Έλληνα, να φυτρώσουν να κονομήσουμε να ούμ; Στην χειρότερη, θα βγάλουμε το χασίσι της χρονιάς μας, όπως ακριβώς συμβαίνει με το λάδι, τα όσπρια και το αλεύρι. Τι; Όχι;...

Με αγάπη, Αγλέορας