Αλήτες ρουφιάνοι δημοσιοκάφροι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Στην ποτάνα την εποχή ετούτηνα, η εκβαρβάρωση των κοινωνιώνε αποδεικνύεται περίτρανα από την αβέρτα κουβέρτα  προβολή και προώθηση της βίας και του μίσους, με κύριους φορείς τους λιμάρηδες δημοσιοκαφρίσκους, που για ένα διήμερο σε σπα στον Καϊάφα ξεπουλάνε και το μουνί της μάνας τους στους τσάτσους πολιτικάντηδες, που ΕΣΥ εξέλεξες τινί τρόπω ασούμ με τον έναν ή άλλον τρόπο. Και να σκεφτείς, μπιρινγκόγκο μου, στην αρχαία ελληνική σκέψη και ηθική οι σκηνές βίας απαγορεύοντο διά ροπάλου στην τέλεση των Δραμάτων, ως μολυσματικά για την ψυχή και το ήθος των θεατώνε. Αλλά, ως γνωστόν, οι αρχαίοι Έλληνοι ήντουνε φασίστηδοι και δεν φορούσανε κονκάρδες με τσιτάτα του Λένιν στη χλαμύδα τους. Σάλτα μαρκαληθείτε πρωί πρωί ρε λέσια της κοινωνίας...

Θρήνος εδώ, θρήνος εκεί και θρήνος παραπέρα. Ο θάνατος θερίζει. Μην ανασαίνετε. Στα μνημόνια ποιος μας έβαλε; Αυτά τα βδελύγματα που παρουσιάζανε τα νούμερα κίβδηλα και έτρωγε σανό ο πάσα εις από του καναπέως και τσιμπάτε τώρα ένα αμελέτητο μισοψημένο. Τον εκφασισμό της κοινωνίας ποιος τονε δρομολογεί, ρε πεζεβένγκηδες; Αυτοί οι κιαρατόπουστες. Ποιος καλύπτει εδώ κι έναν χρόνο τις επικίνδυνες κι ελεεινές κινήσεις ( ή μάλλον ολιγωρίες κι αδράνειες) της μαγαρισμένης κουστωδίας των μητσοδράκουλων; Αυτοί οι χατζατζάρηδοι, μαντάμ. Θυμάσαι πριν χρόνια που σου' λεγα πως είναι αλήτες και δοσίλογοι και μου' λεγες πως είμαι προβοκάτορας; Θυμάσαι που μετά από λίγα χρόνια σου προσκόμιζα αποδείξεις με βίντεο κι αρχίναγαν και σε ζώνανε οι έχιδνες, αλλά ακόμα ήμουν προβοκάτορας αναρχοάπλυτος; Να' ναι καλά το ιντερνέ που - ακόμα- έχει καθαρούς διαύλους σκέψης. Δεν ξέρω για πόσο ακόμα όμως. Και είναι αυτονόητο ότι μέσα σε όλο αυτό το σκυλολόι υπάρχουν και αδέκαστοι, μάχιμοι και ηθικοί δημοσιογράφοι, ωστόσο είναι σαν τη μύγα μες στο γάλα. Όθεν, τηνε βγάνεις όξω με το νυχάκι απ' το μικρό το δαχτυλάκι και τηνε σουτάρεις στη χέστρα, τραβάς μία και το καζανάκι και μην είδατε το Μπαναή ναούμ. Θυμάσαι, δικέ μου το νυχάκι στο μικρό το δαχτυλάκι; Αυτό που είχες για να χιονίζεις τη μυτόνγκα σου, όταν ακόμα τα φράνγκα στάζανε προκλητικώς - πλην όμως ανυποψίαστα- απ' τα φρακαρισμένα λούκια της οικοδομής.

Για να τη σακουλευτείς, βλάμη μου, πόσο λακαμάδες τυγχάνουμε ως λαός κι όχι πως άλλοι λαοί συνιστούν πρότυπα, απλά θα σου υπενθυμίσω ότι μας έχουν κάνει το βίο αβίωτο κάτι χλιμιντζουρόφατσες βουτυρομπεμπέδων, αποφοίτων κολλεγίου και κάτι ψυχαναγκαστικές θείτσες με ταγέρ που ζέχνει ναφταλίνη και μπαγιάτικο οργασμό. Μην περιμένεις να σου δώκω ονόματα. Ψάξου μόνος σου ή με το αμόρε στα διαλείμματα ανάμεσα στα χαμουρέματα. Και πού' σαι; Αν θες ρίξε ένα βαθύ βλέφαρο στην " Αλληγορία του Σπηλαίου" του Πλάτωνα. Αλλά, ξέχασα. Ο Πλάτωνας ήταν και αυτός φασίστας.

--- Γυναίκα, πού στο διάολο έβαλες το τηλεκονδρόλ; Γλήγορα κι αρχινάνε οι εισαγγελάτοι.

--- Στον πάτο σου, αχαΐρευτε...

Με αγάπη, Αγλέορας