Αρίμπα, αμπάχο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Φαντάσου ρε μάνγκα πόσο πιο γλυκύς και πράος θα ήτο ο κόσμος μας, εάν με το πρώτο λάλημα του κόκκοτα ( όχι του Σταμάτη μια φορά) και την φέρελπιν ανατολή του ηλιάτορος, οι ανθρώποι δεν σηκωνόμασταν τσιτωμένοι να νιφτούμε, να χέσουμε, να πιούμε καφέ αγχωτικό, να φουμάρουμε πέντε σιγαρέττα α λα παπόρο και να πουλέψουμε - κλάνοντας- για δουλειά, για να κονομάνε οι από πάνω κι εμείς απλώς να συντηρούμε την ταΐστρα μας, αλλά - λέγω και το εννοώ- εάν μποθέσωμεν φερειπείν και τα λοιπά αντί για το σχιζοφρενές ξυπνητήρι, μας ξυπνούσε μια γλωσσίτσα βελουδένια εφαπτομένη στα γενετήσια εργαλεία μας- όπως ο γυμνοσάλιανγκας στο σοβατεπί να ούμ- , άμα μεν εκλύοντας ερωτικήν άλμην, άμα δε κάμοντας το τελεμένο σαρκίο να σπαρταράει ωσάν κοκοβιός στην απόχη, με θέα το τηγάνι. Και φαντάσου, αγαπητέ αναγνώστη και δικέ μου άνθρωπα, πόση αρνητική ενέργεια θα πάγαινε κουτρουβαληδόν στους κάδους ανακυκλώσεως των σκληρών μας δίσκων, για να απελευθερωθεί καύλα, λύτρωσις και κάθαρσις στο υπερπέραν, που θα αγκαλιάσει την καθημερινότητά μας σάμπως ο Αη Βασίλης την κοιλούμπα του μετά από μια λαδόκολλα ταρανδίσιες μπριντζόλες και δέκα λίτρα κωακώλα.

Παρόλα ταύτα, η πλειονότης των ανθρώπων ξεκινάει τη μέρα της με μπινελίκια, φρίκες, χριστοπαναγίες, κατάρες και αναθέματα για τη ζωή που πήγε χαμένη φερειπείν με τον κηφήνα ή την ακαμάτα και " γαμημένε, μου φαγες τη ζωή" " Λάκη, άμα ξαναδώ κάλτσες βρώμικες στην ψωμιέρα θα φύγω για τη μάνα μου στο Μουζάκι Καρδίτσης και ναπαναγαμηθειςζωον" ή " Μωρή κάμπια, πού ν ο καφές μου μησουγαρουφαλλωπρωιπρωιπαλιοκαργιολα" ή μαθές " Σκρόφα!! Σαν τον κώλο σου έγινε η κόρη μας" και άλλα μικροαστικά παρόμοια, που δίνουν αφορμή για φιλοσοφείν σε κάτι χάπατα σαν και του λόγου μου. Κι όλα αυτά, μαντάμ, θα ηδύναντο να πάρουν πούλο με μια απλή κίνηση.

Πάνω...κάτω!! Αρίμπα...Αμπάχο!!

Μήπως έχουμε καταντήσει ρομπότ και το μόνο που αναζητούμε πλέον είναι το λαδάκι για να μη σκουριάζουν οι κλειδώσεις και να διατηρούμαστε παραγωγικοί για να μας πετάνε τα τσοπανόσκυλα κάνα ξεροκόμματο στη χάση και στη φέξη και το επιδεικνύουμε προκλητικώς στους άλλους για να επαίρουμε την κατάντια μας ως καλύτερη των υπολοίπωνε; Ρε μαλάκηδες, μήπως είμαστε μαλάκηδες;

Με αγάπη, Αγλέορας