Αρνιά και πετροπόλεμος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Από καταβολής ποδοσφαίρου είθισται να ξεδίνει ο πάσα εις στα γήπεδα τας Κυριακάς, αλλά και μεσοβδόμαδα φερειπείν, υπέρ το δέον, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί σταδιακά, άλλοτε με εξάρσεις κι άλλοτε με υφέσεις, σαν τα γκαβλόσπυρα της εφηβείας ένα πράμα, το φαινόμενο της "Βίας στα γήπεδα", ένα από τα πολυεπίπεδα και συνεχώς επιδεινούμενα σύγχρονα προβλήματα κοινωνικής παθόγενειας, όπως μας βάζαν οι ταλαίπωροι οι φιλολόγοι και γραφάμαν στας εκθέσεις πριν από τριάντα χρόνια και βάλε ναούμ για να γίνουμε καλοί μαθητάδες, να γράψουμε άριστα στις πανελλαδικές, να περάσουμε σε πανεπιστήμιο και εν τέλει να γίνουμε χούλιγκανς, ροκάδες και χασικλήδιδοι και εν έτει 2021 - μεσήλικες πλέον- να κάνουμε απεγνωσμένη προσπάθεια να εγκλιματιστούμε - επιτέλους-στις νέες τοξικές και καρκινιάρες Babylon, γιατί έχουμε υποχρέωσες και κολαούζα και το λαιμό στη θηλιά των PIN που μας βαστούν δεσμώτηδες στο μπουντρούμι άμα λάχει...

Κάποτες ο κοσμάκης περίμενε μια γαμημένη Κυριακή - Θέ μου, σχώρνα με- για να πάει με τους κολλητούς του στο γήπεδο, να δει την ομάδα του, να φωνάξει, να βρίσει, να πετάξει νερά, κάνα χαλικάκι και τα δέοντα στον πούστη τον κόρακα, να κατεβάσει όλη την Ιερά Σύνοδο, σεραφείμ, χερουβείμ και δε συμμαζεύεται, μανούλες, αδερφάδες, θειές, γιαγιάδες, γάτες, σκυλιά, καναρίνια, παρθενικούς υμένες. Είναι εκπληκτικό τι είδους κόσμο δύναται να συναντήσει κανείς στις εξέδρες ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου εν Ελλάδι. Ανθρώπους που θα τους ιδείς την άλλη μέρα όξω στις στράτες να υποδύονται έναν άλλον εντελώς διαφορετικό ρόλο. Του οικογενειάρχη, του στοργικού παππού, του τίμιου εργατόπαιδου, του εξυπηρετικού ταχυδρόμου, του πάντα χαμογελαστού χασάπη και πάει κλαίγοντας. Στην εξέδρα αφήνονται ελεύθεροι και ξελαμπικάρουν. Ξερνάνε όλες τις τοξίνες της ζωής τους. Κέρατα και απιστίες. Αφραγκιές και δάνεια. Ντράβαλα με τους τσέους. Φοιτητάδες επί πτυχίω στη νιοστή. Καρκίνους. Αυτοάνοσα. Παιδιά με κινητικά και νοητικά προβλήματα. Κουβάδες. Χυλόπιτες. Χαρμάνες. Υπογλυκαιμίες. Ντελίρια. Βέρτικα. Παροξυσμούς. Κατολίσθησες. Αυτοκτονία ή θάνατος;

Έχω πετύχει - ιδίοις όμμασι- σε ξερό γήπεδο της ελληνικής υπαίθρου, σε αγώνα Β' Φθιώτιδας παπά, που επέσπευσε τη λειτουργία για να παραστεί στο ματς να σκαρφαλώνει στη σίτα και να λέει στον επόπτη: " Ρε πούστη λάιντσμαν, σε έχ' γαμήσ' παπάς;" Έχω δει δάσκαλο να καταριέται τα πεθαμένα του σεντερ φορ που μόλις του έκλεισε το σπίτι με μπενάλντυ. Γιατρό να εκστομίζει το απίστευτο " στους γιατρούς να τα φας πουλημένε γαμώ τη μάνα σου" και άπειρα ευτράπελα, για τα οποία πρέπει να γραφεί ολόκληρο βιβλίο κι όχι λίγες αράδες ναούμ.

Και κάτσε τώρα, μαντάμ, και συλλογίσου τα εξής: εάν τις παλιές ήσυχες μέρες ο κοσμάκης εκτονωνόταν στα γήπεδα, ξαλάφρωνε και κατ' αυτόν τον τρόπο συνέχιζε τη ζωούλα του πιο ήρεμος, πα να πει δηλαδής σήμερα, την ώρα που γράφονται ετούτες εδώ οι μαλακίες, ο ελληνικός λαός, χωρίς γήπεδο σχεδόν ένα χρόνο λόγω κορονοϊού και με τις χειρότερες συνθήκες επιβίωσης τα τελευταία 40 χρόνια, με υποχρεωτικό εγκλεισμό κατ' οίκον, με καραντίνα, με αντισυνταγματική καταστρατήγηση του αναφαίρετου δικαιώματος της εργασίας και με απαγόρευση κυκλοφορίας, ξεσκισμένος με δέκα χρόνια άδικα μνημόνια και ένα χρόνο ( μέρχι τώρα) μπόνους δικτατορία, συνιστά ένα γαμημένο κινούμενο ενεργό ηφαίστειο, που όπου να ναι θα σκάσει και θα γιομίσει ο τόπος με αίμα, σπέρμα, χλεμπόνες και τοξίνες. Και δεν αργεί. Κάνε τα κουμάντα σου. Εγώ μια φορά με τους φίλους μου θα ψήνουμε αρνιά στο πεζοδρόμιο και θα παίζουμε πετροπόλεμο με όποιον γουστάρει να ξεδώσει λιγάκι και να εντάξει λίγη διασκέδαση στην νεκρή του ζωή. Κι όσες φάμε κι όσες ρίξουμε, δικέ μου...

Με αγάπη, Αγλέορας