Αυγό μάτι μελάτο

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Άλλο πράμα αυτό το αυγό το μάτι το μελάτο, κατσικογάμηδές μου. Λατρεμένα μεγάλο α-φετίχ. Βάνεις το βούτυρο και πρατσαλάει σαν μπεκ, σπας τα τσόφλια και με το που πετάς κρόκο και ασπράδι στο ηφαίστειο γίνεται της πουτάνας: πετάγονται λίγδες στα ντουλάπια, στα πλακάκια, ενδεχομένως να σαι τυχερός και να σε κάψει το λάδι στο μπράτσο ή στη μάπα και να οσφρανθεις κομματάκι ηδονή. Και μετά τα ρίχνεις σούμπιτος σε ένα πιάτο και τα τρως απόξω απόξω, πρώτα το ασπράδι, όπως ακριβώς κάνουν οι λασπιαδες με το χαρμάνι εν ώρα εργασίας, συνοδεία καφασιού μπύρας ανά εργαζόμενο ή νταμιτζάνας τσίπρο ανά τρεις, με μέτρο και σωφροσύνη, μην φύγει κανένας απ' τες σκαλωσές στον τρίτο και κολλήσει χαλκομανία στο ισόγειο και μιλάνε μετά οι εραγτοπατεράδες για εργατικό ατύχημα και ξύσ' τα αρχίδια σ' με γκαζμά να ούμ.

Κι όταν μείνει μόνο ο κρόκος, ο μελάτος, τονε σπας με μια κόρα ψωμάκι, να πούμε, και αρχίζει να τρέχει το αυγουλακι απ' ούλες τις μπάντες αγχωτικά και ψυχοφθόρα κι εσύ το μαζεύεις απεγνωσμένα με ψωμί, όπως μαζεύουν με το φτυάρι οι λασπιαδες το νερουλο χαρμάνι για να μην χυθούν τα τσιμέντα το γκατήφορο και ασελγήσουν άπαξ και διά παντός στα λέλουδα και τις ντοματιές της κυρά κομπρέσσας που πλερώνει και πάρει πουλερασιόν σούμπιτο το συνεργείο και δεν είναι εποχές για ανεργίες. Κι αφού το πελεκησεις το μάτι το μελάτο, ασούμ, τραβάς κι ένα γλείψιμο το πιάτο και λερώνεις μύστακα, γένι, φαβορίτα και τις άκρες απ' τα μαλλιά σου. Αυτό δεν το κάνουν, όμως, οι λασπιαδες, ρε γκιαούρηδες, δι' ευνοητους λόγους...

Με αγάπη, Αγλεορας