Capito?

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Κάθουμαι εδωδά και συλλογιούμαι: πώς είναι δυνατόν να αγαπήσω στο απειροελάχιστο τη γερμανική γλώσσα και κατ' επέκταση να τη μάθω καλύτερα, όταν οι επαφές που έχω μαζί της από αμούστακο παιδί περιορίζονται σε ατάκες των ναζί από ελληνικές ασπρόμαυρες ταινίες αντιστασιακού περιεχομένου, διατυπωθείσες κοφτά, ψυχρά και βδελυρά του τύπου " ράους", " σνελ", " ζβαιν", " γιαβόλ" και τα λοιπά; Κάτι με τσιτώνει, λες και τρίζουν τα κοκκαλάκια των προγόνων μου, λες και τρίζει συθέμελα η γης του τόπου μου, ποτισμένη με τόσο πολύ άδικο αίμα απ' την παράνοια των ναζί. Θα μου πεις: " Ώπα ρε Αγλέορα!! Δηλαδή όλοι οι Γερμανοί είναι ναζί;" Θα σου απαντήσω πως έχω ανταμώσει Γερμανούς Ανθρώπους με άλφα κεφαλαίο, παλικάρια και ουμανιστές εμπράκτως, όπως επίσης και Έλληνες ναζιστικωτέρους του φύρερ και σιχαμένα σκουλήκια. Κι ασφαλώς οι γενικεύσεις είναι το βούτυρο στο ψωμί του εκφασισμού και τις σιχαίνομαι σφόδρα. Όθεν, εκτιμώ, δεν χρειάζεται να σου απαντήσω καν, γιατί μόλις σου απήντησα, μαθές.

Ωστόσο, εδώ μιλάμε για τη γλώσσα υπό το αυστηρά προσωπικό πρίσμα του υπογράφοντος, όθεν μεθερμηνευόμενον εστί " κλάιν μάιν ον δε λάιν" και " τρία π'λάκια κι ένα τσών'" και - επιτέλους- ας μάθουμε αφενός να διαβάζουμε ακριβώς τα εκάστοτε γεγραμμένα κι αφετέρου να ξοδεύουμε φαιά ουσία στα ουσιώδη, που μας γαμούνε το βίο κι όχι στις μαλακίες του πάσα ενός Αγλέορα, που θέλει να αμολήσει τη μαλακία του στα ιντερνέτχια. Εφόσον δε μπορεί κανείς να διαπιστώσει τα διαμάντια σε μια ξένη γλώσσα, πα να πει δεν είναι ακόμα έτοιμος να τα ιδεί και να τα γευθεί. Και η γερμανική γλώσσα έχει να επιδείξει τεράστιο λογοτεχνικό πλούτο, αλλά εδώ δεν είμαι σε θέση να διαβάσω Καβάφη και Κατσατζίδη, θα την ψάξω και με Γκαίτε;  Και για να τελεύουμε, γιατί βλέπω κάποιους να χασμουριώνται, σα δε ντρεπόσασθε, ιταμοί,  όποιος δεν τη βρίσκει φερειπείν με την πορτογαλέζικη κουζίνα δε σημαίνει πως είναι αντιπορτογάλος. Αυτά μόνο σε κάτι χαλασμένα μυαλά. Καπίτο, μαλαπέρδα;

Με αγάπη, Αγλέορας