Χάιντε, παλιοτραχανάδες

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σε τούτη δα τη ζωή την πλάνα και την βραχύβια ασούμ, στην οποία οι εργοστασιακές σου ρυθμίσεις συχνά δεν συμβαδίζουν με τις επιταγές της καπιταλιστικής πρέζας, που κερνάνε στη στρούγκα τα τσοπανόσκυλα, υπάρχουν στιγμές που, περιβαλλόμενος από ανθρώπους, νιώθεις πιο μόνος κι απ' τον Γιάννη τον Αγιάννη στο κελί κι άλλες, που, όντας εντελώς σόλο, αιστάνεσαι τη μαγεία της ύπαρξης να πλημμυρίζει το "είναι" σου με ενα στοργικό φιλί στο μέτωπο, που όμοιό του έχεις μισή ζωή και βάλε να νιώσεις απο άνθρωπα. Παρότι διεβην τα τετταράκοντα, που- όπως λένε οι στατιστικόπληχτοι- έπρεπε να χει επέλθει μια κάποια ωριμότης, ήτοι να λέω δόξα τω θεώ που χω την ταΐστρα μου γιομάτη και να λησμονήσω τα περιττά περαιτέρω, πλέον δε βάνω στόχους στη ζωη, για δε γουστάρω ρε.

Η δουλειά είναι αναγκαίο κακό κι όταν τελειώνει η δουλειά αρχινάει η ζωή, μαντάμ. Ο αρχέγονος σκοπός της ύπαρξής μου είναι να συλλέγω αύρες, εμπειρίες, συναισθήματα και να τα ανάγω σε Τέχνη, όσο ποταπή κι αν τη θεωρείς, μαντάμ, που είναι και αναφαίρετο δικαίωμά σου. Αν βρεθούν να σε χαμπαργιάσουν στη ζωή ένας- δγυό ανθρώποι θα να ναι κέρδος ναούμ. Όχι πως δε νυπάρχουν. Αλλά το κυνήγι της καργιέρας και το αέναο τρεχαλητό για το απόλυτο τίποτα δεν επιτρέπουν την εις βάθος γεώτρηση στο συνάνθρωπα. Κι ερχέται και σε χτυπάει ένας καρκίνος και πας στο διάλα κι αρχινάνε μετά τα κροκοδειλέ μυξοκλάματα " πώς θα ζήσω τώρα χωρίς εσένα, κορώνα μω; Ποιος θα μου πετάει τα σκουπίδια και θα μου κουβαλάει τα ψώνια απ' το σουπερμάρκετ;;", " Καλό ταξίδι στη γειτονιά τω ναγγέλω" " Αφήστε με να μπω κι εγω στο μνήμα, μουνοπανάδες " κι άλλες φαιδρότητες ελεεινές. Σάλτα γαμηθείτε ρε πρωί πρωί. Και πλύντε κάνα δόντι μες στο τραμ για θα τριπάρω κανιά ώρα και θα σας φάω τα λαρύγγια με σκορδοστούπι, μπας και με απελάσουν μια νώρα αρχύτερα και σώσω τη μπζυχούλα μου. Χάιντε, παλιοτραχανάδες...

Με αγαπη, Αγλεορας