ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Α.Ε

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Μελετώντας κανείς την περίοδο της Βυζαντινής Εικονομαχίας, έστω και γιαβάς γιαβάς στο σιμοχέ, ξύνεται χασκογελώντας τε και σταυροκοπούμενος στο ρεπετιθιόν με τα φαινομενικά αίτια της αιματηρής εκείνης εμφύλιας διαμάχης: οι μεν γούσταραν να εικονίζεται ο χριστούλης και το επιτελείο του στις εικόνες- και το απαιτούσαν κιόλας από πάνω (εικονολάτρες ή εικονόδουλοι), οι δε βγάζαν καντήλες και άφθες με τις θείες αναπαραστάσεις (εικονοκλάστες ή εικονομάχοι) και δεν άφησαν τοιχογραφία που να μην την ασβεστώσουν πέντ έξ χέρια, μέχρι να μη φαίνεται ούτε υποψία σταυρού ή ασκητικού μύστακος- και το απαιτούσαν.

Αμφότεραι αι αντιμαχόμεναι πολιτικαί πραχτικαί διεδέχοντο η μία την άλλη στον καραγκιόζ μπερντέ, δίνοντας στους αλληλοσπαρασσόμενους το δικαίωμα της -εκ περιτροπής- εχτονώσεως. Και συνεχίζεις να ξύνεσαι και να κλάνεις στο γέλιο, αναλογίζομενος πόσο μαλάκες ήταν οι ανθρώποι να ούμε και σούξου μούξου μανταλάκια και "μωρό μου παίζει καμιά τζιβάνα άνευ χρώματος; Βάνε μου και δγυό δάχτυλα βότκα να σε χαρώ και μετά θα σου ξηγήσω τόνειρο". Κάποια στιγμή σκοτεινιάζεις σαν φλεβαριασμένος Παρνασσός και -δίκην αναλαμπής- την παίρνεις χαμπάρι πως όλο αυτό είναι μια ακόμη ελεεινή υπερπαραγωγή της κινηματογραφικής εταιρείας "ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ Α.Ε". Συνοφρυωμένος, σταματάς το ξύσιμο και τα χαχαχούχα, γιατί κάτι σου θυμίζει. Βγάζεις τα χέρια απ' το λερό σώβρακο και σου γυρνάνε τα ασπράδια από τα όμματα τανάποδα, όπως στα μικημάου.

"Μωρό μου, φέρε μου το τσίλουμ... και πού σαι; Κρύψε ούλα τα μαχαίρια"...

Με αγάπη, Αγλέορας