Εκκενώσεις βόθρων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Είμαστε όλοι οι ανθρώποι σε τούτη τη γαμώπιστα που μας αμόλησαν να ψάχνουμε ψύλλο στ' άχυρα, σκατά χυμένα φύρδην μίγδην σε έναν απύθμενο υπόνομο. Άλλος είναι κουράδα μπαστούνι, άλλος διάρροια αιματηρή, άλλος κακαράντζα γιδίσια σε κατηφορικό παραδοσιακό καλντερίμι, άλλος έφιδρο κόψιμο από overdose τραχανά στα μισά της διαδρομής με το τρόλεϊ εν ώρα αιχμής στας μαρτυρικάς μνημονιακάς και αρτίως μητσοδρακουλοπληγείσας Αθήνας, με διαφήμιση μένουμε σπίτι με τη μάπα του αριστερού της ευθύνης, Σπύρου Παπαδόπουλου με τ' όνομα ναούμ πάνω στο τρόλεϊ και κάτι θείτσες που γυρνάνε στην πρέζα του τηλεκοντρόλ τους μετά την επίσκεψη στο γιατρό και το ασίμωμα πεντήκοντα έουρων στο επιστημονικό του ταγάρι για το απόλυτο τίποτα ντιπ.

Είμαστε όλοι κόπρανα, μαντάμ, αλλά δεν τρέχει κάστανο δικιά μου. Γιατί, να ξες, είμαστε το πιο δυνατό λίπασμα, που βγάνει το πιο έμορφο λέλουδο, για να το αγοράσει ο κονιόρδος, να το χαρίσει στη σακαφιόρα που γουστέρνει και ούτω πώς να ανθίσει κι ο έρως αναμεταξύ τωνε ασούμ. Δίχως σκατό δεν έχει λέλουδο, μαθές. Να σου' ρθει αναγούλα, να αμολήσεις ρουκέτες, να κάμεις χάλι το χαλί, αλλά η αλήθεια είναι μία και γυμνή και συνήθως ζιπαρισμένη εν είδει γνωμικών, για να μην κουράζουν το μέσο άνθρωπα που αδυνατεί να συγκρατήσει νόημα πάνω από τρεις αράδες. Και μιας και το' φερε η κουβέντα, παιδιόθεν έτρεφα μεγάλη συμπάθεια στα γνωμικά και τις λαϊκές σοφίες. Πόσο μεστά, περιεκτικά και λακωνικά μεταλαμπαδεύονται από γενιά σε γενιά αξίες, ήθη και έθιμα, στάσεις ζωής και υποδείγματα ενάρετου βίου. " Μηδέν άγαν", "Το γοργό και χάριν έχει" αλλά και " όποιος βιάζεται σκοντάφτει" ,Αύγουστε, καλέ μου μήνα να' σουν δυο φορές το χρόνο", φασουλάδα τρομερή, κάθε βήμα και πορδή" αλλά και πιο δυναμικά, όπως φερειπείν "ένα, δύο, τρία γαμιέται η διαιτησία", "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" και "μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι"

Σκατά να φάτε...

Με αγάπη, Αγλέορας