Επί ασπαλάθων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Να φοβάσαι τους πεινασμένους, τους ξελιγωμάρες και τους λιμάρηδες ναούμ, άν ποτές αναλάβουν κάποιο δημόσιο αξίωμα. Να τους τρέμει το φυλλοκάρδι σου πολύ περισσότερο απ' τους καρεκλοκένταυρους χορτασμένους κωλομπαράδες, που η κωλοτρυπίδα τους έχει αφήσει στάμπα στην δερμάτινη πολυθρόνα του γραφείου τους. Μια τέτοια τοποθέτηση - ειδικά μετά από μια γαβάθα τραχανά για πρωινό- σαφώς και δεν καθιστά τους δεύτερους πιο συμπαθητικούς, ούτε και δίνει στους πρώτους συγχωροχάρτι ένεκα ο πρότερος καθαρός βίος. Αμφότεροι είναι επικίντυνοι και δεν είμαι καθόλου ισαποστάκιας ασούμ. Εσένα σε τρώει ο κώλος σου. Σύρε πλύσου...

Όθεν, οι ανώτατοι δημόσιοι αξιωματούχοι, δικέ μου, δέον να υπηρετούν τον Δήμο - και δεν αναφέρομαι ούτε στον Σταρένιο, ούτε στον Μυλωνά απούχε πάει λαϊκή- και σε καμιά περίπτωση να παρασιτούν εις βάρος του, τρέφοντας κωλάθρα και προγούλι στη νυγειά των μαλάκηδων. Αφ' ης στιγμής, όμως, που εν γένει ο λαουτζίκος δεν απαιτεί ποιότητα, ουσία και ήθος, έχουν καβατζάρει τις δημόσιες καρέκλες κάτι αρχιλιμά, κάτι τσιρκολάνοι, κάτι καρακαηδόνες και κάτι ατυχήματα καπότας, που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα με μένος και με μίσος για τους πλεμπαίους, ειδικά επί Κορονοϊού, για λόγους που δεν σηκώνουν περαιτέρω ανάλυση και που όλοι, λίγο πολύ, γνωρίζουμε. Βρίσκουν, μαντάμ, και τα κάνουν τα μουνόπανα. Με το μπαρδόν, οι σερβιέτες, ήθελα να πω ναούμ. Βρίσκουν και τα κάνουν, μέρχις να συρθούν - νομοτελειακά- επί ασπαλάθων σε ετούτη ή σε κάποιαν άλλη ζωή. Ζήτω η Σαρακοστή, η Δημοκρατία, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, η 25η Μαρτίου, η Γιουροβύζιων, το Σαρβάιβο, το Μάστερσεφ, η Σάπια Λίγδα και το μουνί που μας πέταε...

Με αγάπη, Αγλέορας