Εθελοντισμός

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Θυμάμαι πριν καμιά κοσαριά και βάλε χρόνια, όταν η Ελλάδα ανέλαβε τους Ολυμπιακούς Αγώνες για το 2004, πολλά χαϊβάνια να βγαίνουν στα τσάνελε και να πανηγυρίζουν, που η αθάνατη ολυμπιακή φλόγα επέστρεφε- έστω και πρόσκαιρα- στον τόπο της και ξύνοντας τα μαλλιά μου έλεγα: "Δε μπορεί να είναι τόσος αφελής κόσμος, που να πιστεύει τέτοιες παπαριές". Μετά, το 2004 είδα συνομήλικες και συνομήλικούς μου, μικρότερους και μεγαλύτερους, να φοράνε το καπελάκι "Athens 2004" με τον κότσυφα και την τσικλητάρα, τι στο διάολο ήτανε τέλος πάντων και να σπεύδουν - ντάλα κατακαλόκαιρο- με τον καρβουνιάρη στας Αθήνας για να προσφέρουν εθελοντισμό. Τότε ήμανε φαντάρος και δεν είχα μαλλιά να ξύσω. Τηνε βόλεψα με το παπάρι...

Κάποτε πέτυχα κατά τύχη όξω στη στράτα μια παλιά συμμαθήτρια, μια σακαφιόρα που σπουδαζε ΦΠΨ στο Γιάννενο. Πώς το' φερε η κουβέντα και μου λέει πως ήταν απ' τους πρώτους εθελοντές στους Ολυμπιακούς των Αθηνώνε και θα προσμετρήσει στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ για τους εκπαιδευτικούς στα προσεχή έτη.

"Ρε συ, τάδε, γιατί εθελοντισμός σε μια μπίζνα τρισεκατομμυρίων;" της λέω με ολύμπια ψυχραιμία, γιατί μόλις είχα σβήσει ένα καψούλι καθ' οδόν.

Με έκραξε ως αναρχοάπλυτο, της έριξα κι εγώ μια χριστοπαναγία για το καλό και δεν την ξαναείδα έκτοτε. Μετά έμαθα πως διορίστηκε ως φιλόλογος μέσω ΑΣΕΠ και διδάσκει τα παιδιά του κοσμάκη στα σχολεία. Όσο για μένα; Ως γνωστόν, έριξα μαύρη πέτρα πίσω μου, πήρα πούλο και δε με βλέπω στα κοντά να ματαγυρνάω, εξόν για διακοπάς και για κάνα επετειακό λάιβ, αλλά κι αυτά μας τα' κοψε ο κορονιός. Εκτός και με φέρουν οριζόντια οι τέσσεροι με το έπιπλο ναούμ...

Με αγάπη, Αγλέορας