Για μια φούχτα like
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
--- Ρε συ πατέρα, έχεις να μου δανείσεις ένα κατοστάρικο μέρχι μεθαύριο;
--- Τι το θες ρε Μέλτη ναούμ;
--- Θέλω να αγοράσω κανα δυο χιλιάδες like για το κανάλι μου στο Youtube, γιατί δεν πάει καλά από views.
--- Να σου δώκω ένα κατοστάρι, γιε μου, για να κάνεις το μπούστη με ξένο κώλο; Καλύτερα να πας για νυχτοκάματο στη Συγγρού, να βγάλεις τα φράγκα με το δικό σου το κωλαράκι και να το φχαριστηθείς κιόλας."
---Μπαμπάκα μου, να σε φιλήσω. Καλή ιδέα. Πάω να ετοιμαστώ.
---Ακόμα εδώ είσαι, τσολιά μου;
Θα μπορούσε να αποτελεί πραγματικό διάλογο ανάμεσα σε γιο και πατέρα;
Σας φαίνεται μήπως τραβηγμένο, σεξιστικό και υπερβολικό; Κι όμως, έχει μεγάλη
δόση αλήθειας. Όχι όμως σε πρώτο πλάνο. Δεν απευθύνεται σε γκαβάδια και
ντυμένα ξύλα, με το μπαρδόν. Ούτε σε δεύτερο, αλλά πιθανότατα σε τρίτο και βάλε πλάνο. Η
μεγάλη αλήθεια είναι ότι υπάρχει κοσμάκης, συμπεθέρα ναούμ, σε αυτή
την καθημαγμένη από τα δέκα χρονάκια μνημόνια και την αρτίως βάναυσα σοκαρισμένη Ελλάδα απ' την τηλεχούντα της
σοβαρής χρυσής πορδής, που πλερώνει αδρά κι ατάκα για να αγοράζει βιούζ και
λάικ στο κανάλι του στο Youtube, στο Instagram και δεν ξέρω γω σε πόσους
άλλους βόθρους κοινωνικής μαλάκυνσης και ναρκισσισμού. Δηλαδή στην ουσία κοροϊδεύει τον εαυτό του και μιλάμε για μεγάλο τελεμέ και τριών ημερών κατακάθι στο φλυτζανάκι του καφέ. Κομπρέντε;
Ακούς εκεί να πλερώνουν -λέει- για να παίρνουν like. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, είναι αμιγώς υπεύθυνα για το "καβάλημα" πολλών χρηστών κι ως εκ τούτου για τον εκτροχιασμό τους από το όποιο ταλέντο διέθεταν ως τότε. Φουσκώνουν τα μυαλά, όπως ακριβώς ο χείμαρρος μετά την καταιγίδα, συμπαρασύροντας -νομοτελειακά- τους πιο αλαφρόμυαλους, όπως το ρέμα κατεβάζει μανταλίδια, μαδέρια και καμπινέδες. Υπακούουν στην εντολή εκείνου που κρούει το κομβίον, ενίοτε με το ίδιο χέρι που πριν έξυναν με μένος τα καλαμπαλίκια τους ή έκαναν επίμονη εξόρυξη κακαδιώνε, μέρχι λίγο αίμα ή μάκα απ' τα πρησμένα ποδοδάχτυλα ή σε περίπτωση -μποθέσωμεν- που βαρούσαν τη μπουτσούλα τους στο μέρος, προς εξάερωσίν τε και εξιλέωσιν, μαντάμ. Εμένα φερειπείν μου κάνει κέφι, βλάμη, να γράφω ετούτες δω τις μαλακολογίες με το δεξί, καίτοι ακροαριστερός, πλην όμως βολεμένος κι ως εκ τούτου, ολίγον τι σιτεμένος και τζούφιος. Και ειδικά μετά από αυτές τις λέξεις τις τελευταίες, τις μελό, σε βλέπω να κλίνεις να μου πατήσεις like, ενώ πιο πριν περιεργαζόσουν με το μονόκλι σου το νόημα το υποτιθέμενο των γραφομένων μου. Δεν θέλω like ρε αγαπούλες. Να πάρετε το μπούλο παραμάσχαλα. Και κλείστε και την πόρτα, γιατί δεν έχουμε Παπαδόπουλο για να κοιμόμαστε με δαύτες ξεκλείδωτες. ΝΕΤΙ;;
Με αγάπη, Αγλέορας