Για τη Γιορτή της Γυναίκας

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Όποια γυναίκα περιμένει για να γιορτάσει την χθεσινή μέρα και μόνον αυτήν σε ένα ολόκληρο ημερολογιακό έτος, μάλλον δεν έχει ανθιστεί ότι τυγχάνει γυναίκα. Ίσως πρόκειται περί ανδρός με θολό κάρμα, φυλακισμένου σε γυναικείο σώμα. Γιατί, η γυναίκα, δικέ μου, αυτό το πάγκαλο πολυδαιδαλώδες πλάσμα της Φύσης, το σχεδόν μόνιμο θέμα ποιητάδων, τροβαδούρων, εικαστικών και εν γένει των καλλιτεχνών, για την οποία ό,τι κι αν πει ή γράψει κάποιος, πάλε λειψός θα να' ναι, η γυναίκα λέγω δεν ημπορεί να γιορτάζει τη Φύση της σε μια από αυτές τις προκάτ φιέστες της πλάκας...

Δεν είναι δυνατον, μαντάμ, να στρουμώξεις 70 βαθιμούς αλκοόλης σ' ένα πλαστικό μπουκάλι κωακώλα. Δεν καταδέχεται να μπει. Για τούτο, ας μου επιτραπεί ως ετεροδιηγητικός αφηγητής - καλοπροαίρετα σαφώς- να απευθύνω στις συνανθρώπους γυναίκες ένα μήνυμα επί τη ημέρα:

" Γυναίκες, φροντίστε να μην απολέσετε το χαρισμένο εκ της Φύσεως μεγαλείο σας. Παραμείνατε αιώνια πηγή έμπνευσης, το αέναο αχαρτογράφητο υπερπέραν. Και -το κυριώτερο- εξακολουθήστε να δείχνετε τα κάκαλά σας ευκαιρίας δοθείσης. Κυνηγήστε την βιομηχανία του Απόλυτου Τίποτα, που σας προβάλλει μονάχα ως ένα κομμάτι σάρκας, ως είθισται εν police στους γαμημένους ετούτους καιρούς. Και να αγαπάτε τον άντρα, γιατί η δημοτικότης ενός αγίου επαφίεται στα χέρια του αγιογράφου."

Όσο για μένα; Θα περιμένω στωικά την αγαπημένη μου διπλή παγκόσμια ημέρα, μπριντζόλας τε και πεολειχίας. Τώρα, ποιο απ' τα δυο τιμώμενα θα προηγηθεί εκείνη την άγια κι ευλογημένη μέρα, θα σας γελάσω. Και βασικά στα παπάρια σας...

Με αγάπη, Αγλέορας