Γκραντ Κάνυον

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Στην κουλτουριάρικη τη γλώσσα το λένε " Χάσμα Γενεών" κάτι ξαναμμένες ψυχολόγες κούγκαρ με πρεσβυωπία και κάλους στον αστράγαλο, πιθανόν και με ημιμόνιμο. Στο κοντό και κάτι ανθρωπάκια με γυαλούμπες, μούσι και φράντζα Τρότσκι και δερμάτινο μπάλωμα σοσιαλιστικό στον αγκώνα του καρώ τους σακακιού. Μάλιστα, θεωρείται και μία των βασικών θεματικών ενοτήτων του μαθήματος της Νεοελληνικής Γλώσσας στο Λύκειο, μαντάμ. Μαζί με τα ανθρώπινα δικαιώματα ( LOL ρε καρμίρηδες) και την παγκοσμιοποίηση ( Χου ρε!). Όλοι, λίγο πολύ, θυμόμαστε τις μαλακίες τις προκάτ που γραφάμαν στας εκθέσεις κατά παραγγελίαν και δίκην χρησιμοθηρίας ασούμ. Αίτια, συνέπειες, προτάσεις αντιμετώπισης κι " έχω πάθ' μανούλα μ' νίλα, χύθ'κε η πρέζα στην τσαντήλα" ή " ανάθεμα τη νώρα, κατάρα τη στιγμή, μέθυσε πάλε η Σούλα και γλείφει τον Ερμή"

Εμένα, ας μου επιτραπεί εντούτοις ( από ποιον; Από ΑΥ-ΤΟΝ φυσικά) να το παρομοιάσω όλο αυτό το σκηνικό της ασυνεννοησίας με την πιτσιρικαρία με το θρυλικό Γκραντ Κάνυον. Χωρίς πολλά πολλά, γιατ' έχω στο νου μου πάμπολλα, βλάμηδες. Μη χάνετε καιρό, ρε πεζεβένγκηδοι. Ανοίχτε μια Löwenbräu, σκάστε και κάνα σπαρματσέτο για τα κνούπχια και τα μοβόρικα πνεύματα, απλώστε τις σκόνες σας, εάν μποθέσωμεν σας κάνει να αιστάνεστε σένιοι, ρίχτε κλανίδι παραπονιάρικο α λα Μάκης Χριστοδουλό-πουλος εν είδει σιωπητηρίου και γράφτε τα ούλα στα παπάρια σας, γιατί ΟΛΑ είναι φύρα.

Κι αν σας πει ποτέ ο γιος ή η κόρη σας πως είστε πολύ βαρετός τύπος, πέστε στο παιδάκι, με γλυκόν και πράον τόνο (όχι ξύλο και παναγίες ρε σεις νταβέληδες κι εσείς οι υστερικές να πούμε) να φτύσει τα μπούτια του τετράκις χιαστί και κάντε το μια τρυφερή αγκαλίτσα. Θα καταλάβει. Δεν είναι χαζά τα παιδιά, μαντάμ. Θα τηνε βρουν την άκρη τους. Πρέπει να μαστε κι εμείς στο κάρο όμως; ερωτώ. Δηλαδή να πάω με λάστιχα Yugo Zastava να κουμπώσω σε υβρίδιο της BMW; Ρε, για μαλάκηδες ψάχνετε, βραδιάτικα; Χου ρε..

Με αγάπη, Αγλέορας