H Ζαμπέτα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Δείξε μου τι διαβάζεις να σου πω ποιος είσαι. Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι κάποιο απ' τα αειθαλή γνωμικά του θυμόσοφου λαού. Εγώ φερειπείν εσχάτως μελετάω έναν περιθωριακό Ελληνοφινλανδό συγγραφέα, τον Άρτσιμπαλντ Κοονεέλααα Τσατσαράνγκο και το τελευταίο του βιβλίο αυτοτελών διηγημάτων με γενικό τίτλο " Φλας ρε μαλάκα! Φλας!", απ' όπου και θα σου αφηγηθώ, βλάμη, το σπονδυλωτό μονόπρωκτο " Η Ζαμπέτα"
"Τα παιδιά μου τα αγαπώ. Τα λατρεύω. Και δίνω τη ζωή μου γι' αυτά δίχως δεύτερη σκέψη. Δε θα μεταθέσω ποτέ, ωστόσο, το "είναι" μου στο "είναι" τους. Δε θα φορτώσω τα ονείρατά μου στα οράματά τους. Θα εξακολουθήσω να ζω αυθύπαρχτη κι ακέραια, ατσάλινη κι ατόφια, δίχως την παραμικρά υποψία μετακύλισης πόθων, ελπίδων κι επιδιώξεων στη μεριά τους.

Ούτε ένα νούμερο μωρή Ζαμπέτα; 3,46,69....
Με αγάπη, Αγλέορας