Η καλτίλα σώζει

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σε καμιά διακοσαριά χρονάκια, μαντάμ, που λες, θα ακούνε ο κοσμάκης- εκ του ασφαλούς- τα τραγούδια του 21ου αιώνα και ειδικά τα ελληνικά τραγούδια της μνημονιακής Ελλάδας, η πλειονότης των οποίων είναι για τον Αχιλλέα Μπέο καβάλα, βασικά που είναι μια κατηγορία από μόνη της, και θα τραβάνε τις βυζότριχές τους σε απευθείας μετάδοση ολογράμματος στα μάτριξ μίντια της εποχής, για το πόσο καλτ φάση ήταν τότενες και η δικιά μας εποχή είναι ξενερουά και μακάρι να ζούσαμε στην Ελλάδα της κρίσης και του κορονοϊού του 2020, με ιδανικά και οράματα για έναν κάλτ πλανήτη ανθρωποκεντρικό. Φτύστε τα μπούτια σας ρε λιαροκάπηδες και τρυπήστε τη ρώγα σας με πυρακτωμένη φουρκέτα ναούμ. Το αποτέλεσμα θα σας συναρπάσει...

Αν πριν από 25-30 χρόνια έλεγες φερειπείν, ρε παρασάνταλο "η καλτίλα σώζει", θα σε περνάγαν όλοι για βαρεμένο και θα σε γράφαν στα λιμπά τους. Αν το πεις σήμερα, θα να χεις δίκιο ρε μάνγκα, μπέσα. Φαντάσου σε τι πάτο έχουμε κουτρουβαλήσει. Ρε λακαμάδες, μελλοντικοί μας απόγονοι του υπερδώθε, πιέστε κάνα γαροτσί για πάρτη μας, ημών, των υμών ενδόξων προγόνων και βαρέστε και καμιά μαλακία πού και πού δίκην εξαερώσεως για να μην πιάνει πουρί η ψυχούλα. Κι όσο για μας, συνοδοιπόροι μου τραγουδοκατασκευασταί του πανταχού ωσεί παρόντα Ελληνισμού, είμαστε η καλτίλα του μέλλοντος και ας νοιώθουμε περήφανοι γι' αυτό, όσο ζούμε, γιατί άμα ψοφήσουμε δε θα πάρουμε πρέφα στάλα τι χτηκεπαί και άλλοι θα δρέψουν τις δάφνες για τις φακές της Παρασκευούλας, τίνγκα στο μπούκοβο, ωμό σκόρδο απ' το Κοζλοντούι και μια καράφα κρασίσι μπερεκέτι.

Γκέγκε ρε;

Για να το σπάσω σε δεκαρούλες κι έχει κλείσει η περιπτερού ναούμ;

Με αγάπη, Αγλέορας