Η Λαϊκή Μούσα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Οι καλυτερότερες μουσικές και τα πιο ψυχωμένα στιχάκια συνετέθησαν αυτοσχεδίως και αποτυπώθηκαν με κολλυβογράμματα ανορθόγραφα πάνω σε βρεγμένες κασετίνες με σιγαρέττα, σε καιρούς - ως επί το πλείστον- δύσπεπτους και επώδυνους, δίκην εξωτερίκευσης των μυχίων ωδινών της Λαϊκής Μούσας. Και είμαι βέβαιος να ούμε πως κατά καιρούς έχουν χαθεί πολλά διαμάντια και ρουμπίνια, που, εάν μποθέσωμεν και τα λοιπά, είχαν διασωθεί και φτάσει ως τα αυτιά ή τα όμματά μας, θα να χαν μεταβάλει ενδεχομένως τη ροή των πραγμάτων, όχι μαναχά σε τούτη τη βραχύβια ροή των μικρών κι απείρων προσωπικών ιστοριών, που έχει να αφηγηθεί- και αφηγείται- ο πλανήτης ( αλλά ποιος την παλεύει να τις αφουγκρασθεί, ωρέ γκιαούρηδοι;), αλλά και σε κείνη τη μακρόβια θεώρηση του "κοινωνικού γίγνεσθαι", με τηλεσκόπιο ογδομήκοντα έτη φωτός αλάργα, υπό τινών αργοσχόλων και μονίμως μαστουρωμένων τεντυμπόηδων ενός αλλότριου και παντελώς ανεξερεύνητου γαλαξία.
Ας το σακουλευτεί ο πάσα είς: απ' το μπαρμπα Θόδωρα στη Φλώρινα, μέρχι την κυρά Γιούλα στο Λασίθι κι απ' τη φακιδομύτη Αριάδνη στο Μεσολόγγι ως τον σπυργιάρη έφηβο -ελέω μαλακίας- Σάκη στη Μυτιλήνη: η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στους εκφραστές της Λαϊκής Μούσας προ αιώνος και βάλε με τους σημερινούς, είναι πως εκείνοι μεν έγραφαν για να βρίσκουν πατήματα να σκαρφαλώσουν το βουνό, που ορθωνόταν ομπρός τους , χωρίς να ξέρουν τι στο διάολα κάνουν, εν αντιθέσει με τους τωρινούς, σαφέστατα πλην εξαιρέσεων, οίτινες είθισται να δηλώνουν πρωτίστως εξαρχής δημιουργοί και καλλιτέχνηδοι ναούμ και μετά να δημιουργούν, αρκετές φορές δε πάνω σε παλιότερες εξακριβωμένες πεπατημένες παρελθουσών θρυλουμένων καταστάσεων. Έχομε και ημείς να δρασκελίσομε το δικό μας βουνό, μαθές, και να υμνήσομε τις δικές μας ιλαροτραγωδίες, μαντάμ. Ως πότε θα κάνουμε το μπούστη, δηλαδής, με ξένη κωλοτρυπίδα;
Παρόλα ταύτα, χατζατζάρη μου, έχει φροντίσει ο μέγας σκηνοθέταρος να φιλτράρει στο πιτς φιτίλι πόζες, σκέψεις, καημούς, νταλγκάδες, κώλους, βύζους και μούσκουλα μέσα απ' την κρησσάρα των διχτύων του ιντερνέ μαθές, ιδιαίτερα μετά την ανακάλυψη της Πληχτρογραφίας απ' τον Ζουκεμβέργιο, να μαθαίνουμε και τίποτα, έτσι; Και, ό,τι περίπου θα εισέπραττε φερειπείν κάποιος κάμνοντας ωριαία κατάθεση ψυχούλας από σκηνής, να το ειπράττει εικονικά, συχνά υπέρ το δέον, με 'κατοντριαντατρίο λάικ, 'ξηνταδγυό καρδούλες και πέντ-εξ χαχαχα, έτσι, για να σπάσει ο πάγος μπας και πέσει κάνας μάνικος μετά δόξης και ανασάνει το μπουρί απ' τη σαπίλα ξερωγώ. Σε καμιά κατοστή χρονάκια, μόρτηδες, θα πάρει χαμπάρι ο κοσμάκης τι είδους εποχή βιώσαν στο πρώτο τέταρτο του εικοστού πρώτου αιώνος οι λακαμάδες οι προγόνοι τους. Γιατί, ως γνωστόν, η Ιστορία είναι μεγάλη πουτάνα κι οι τραγικοί ανθρώποι φύσει τε και θέσει λακαμάδες από την κούνια μέρχι το κασόνι.
Με αγάπη, Αγλέορας