Η Μπέτυ Λου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα, Σαββάτο εδώ πάνω στης Μέρκελ τα αμπελοχώραφα ναούμ και -ένεκα ο καιρός ο ασταθής- έχω δέκατα και ευκοίλια. Έφκιασα λίγο φιδέ, να κουλάρω, αλλά είναι ελεεινός και μου γυρνάει το ασπράδι απ' το μάτι ανάποδα. Αν έχω κολλήσει κορονοϊό, πιέστε ένα καψούλι στην υγειά του Αγλέορα. Όλα εδώ θα μείνουνε, πλην ημών, υμών και σφων αυτών. Επίτρεψέ μου- ρε συ βλάμη- να σου αφηγηθώ ένα απόσπασμα από ένα ερωτικό μυθιστόρημα, που διάβασα, στις δεκάξ' φορές που πήγα στο...μέρος για εξαέρωση. Είναι απ' το βιβλίο " Το στυλιάρι του Λάρυ" της βραβευμένης με "ΛΟΥΜΠΕΝ" Λογοτεχνίας, δίδος Ναυσικάς Αντροχωρίστρα..Της γνωστής, ναι... Άκου ρε....

[...] Η ξαναμμένη- απ' την ακμή- παιδίσκη, Μπέτυ Λου με τ' όνομα, [ από το "Βεατρίκη- Ελισσάβετ] πάει να μάσει το λάστιχο, καθ' υπόδειξιν απροσδιορίστου τινός σερνικιάς φωνής, με τη σαγιονάρα τη διχαλωτή και με φρεσκοβαμμένο νυχάκι νεκροφίλιακ. Αίφνης- αντ' αυτού- έρχεται "ενωπία ενωπίω" με πρωτοιδωμένη τινά μαλθακή προεξοχή ανθρωπίνου μέλους,- με τρίχες κατσαρές ωλ αράουνδ, δίκην γαρνιτούρας- εν πλήρει συνθέσει τε και εν -μετά δόξης- αναδιπλώσει. Τι να κάνει κι αυτή; Να πάρει τηλέφωνο το εκατό; Να αρχίσει τας κραυγάς; Να ρωτήσει τη θεία της τη Ζοζίνα, που μένει στη Γουαδελούπη, μέσω skype; Και σε ποιον ανήκει η φωνή, που με μειλίχια βραχνάδα προστάζει " μάζεψέ μου τη γκουμούτσα, νυμφίδιο, εδώ....στους θάμνοι" Και τι πα να πει "νυμφίδιο";; Μικρό κι ανήξερο το κορίτσι, να πούμε,( μην είσαι αυστηρά, μαντάμ, κάποτε ήσουν κι εσύ σκοφρέ).. Το στραγγίζει, το λοιπόν, και το μαζεύει κουλούρα, στην πένα, όπως μαζεύει ο οικοδόμος το αλφάδι τίγκα στα τσιμέντα και τους ασβέστες. Μόνον που γίνεται, ολίγον τι, λούτσα...Είχε χοντράδγια μέσα, βλέπεις, η μάνικα....[..]

Με αγάπη, Αγλέορας