Η τσάπα κι η τσαπού

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Αν τα βόδια που χεις ζέψει στο υνί είτε βαρούνε ντάγκλες- οι μουσκαρομούσκαροι-είτε από φυσική αδυναμία σού κωλυσιεργούνε το όργωμα και σε χασομεράνε ναούμ, δεν έχεις παρά να λάβεις την τσάπα ανά χείρας και να οργώσεις σόλο από μι ύφεση ρε μάνγκα. Το αποτέλεσμα ενδεχομένως να μην είναι το υποδειγματικό, να ξες. Θα φας απογοήτευσες πολλές. Το χούμα, ωστόσο, θα ποτιστεί με το δικό σου το νίδρωτα σε τέτοιο βαθμό, ώστε, όσοι τρώνε τον παραγόμενο καρπό, να μνημονεύουν το όνομά σου, ίσως και να βαράνε καμιά μαλακία στη ζούλα άμα λάχει. Και μην ξεχνάς ποτέ, ρε κοκοβιέ, ότι στο τέλος της σοδειάς θα' χεις γίνει δεινότατος σκαπανεύς, ατενίζοντας την τσάπα εφεξής με λάγνο μάτι. Και πού ξες; Ίσως βρεις και τίποτα λίρες κάτω στο χούμα και κονομήσεις, για να στα φάει καμιά μαλακισμένη που θα πάρεις νύφη, γιατ' είσαι και κορόιδο μωρ' αδερφάκι μου.

Γιατί ρε μάνγκα, έχεις δε νέχεις, τα όρνεα φερειπείν που παραφυλάνε σαν κ'φόγουρνα για πλιάτσικο αυξάνονται μέρα τη μέρα και γυαλίζει ο όμμας τους από απληστία και μια πελώρια λαχτάρα για σ'κωταριές και πλεμόνια. Να το ξες. Γιατί, όπως σε κόβω, είσαι λιγάκι μουσταλευριάς, καπετάνιο. Κι όπως λέει κι ο ποιητής της κακιάς ώρας:

Αφήστε την τσάπα
και πχιάστε την τσαπού
γιατ' είναι ώρα δύσ-κωλη
και νύχτωσε αφού...

Με αγάπη, Αγλέορας