Ιατρικόν ανακοινωθέν

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Πάνε κανα δυο τρεις μερούλες ναούμ που η γιατρέσσα με ηύρε ελαφρώς υπερτασικό, υπέρβαρο, μισοπλέμονο, αλλά και με ένα χιλιάρι τριγλυκερίδια στο αίμα και το συκώτι ολίγον τι φλαμπέ απ' τες μακροχρόνιες κατάχρησες, απ' τες μακροχρόνιες κατάχρησες λέγω και το τονίζω μαντάμ. Στην αρχή έκλασα πατάκες και από ροδαλός έγινα άσπρος, σαν τους τοίχους του νοσοκομείου φερειπείν. Είναι και το σύνδρομο της λευκής στολής απόχω εκ γενετής ( όλων των στολών βασικά, πλην του πητερπάν) είναι κι ετούτοι οι γαμημένοι οι καιροί με τις πανδημίες, βράστα μαντάμ.

Έκτοτε ζάχαρες γιοκ. Ψωμάκι ελάχιστο. Ξύδια; Πάπαλα. Τυριά, αλλαντικά, μαχαίρι. Τηγανητά; Ούτε με σφαίρες. Μετά το αρχικό σοκ και τις πρώτες ολέθριες μαύρες σκεψεις του στυλ " πώς θα ζήσω τώρα δίχως τις μικρές απόλαυσες του βίου;" και " Αγλέορας χωρίς λίπος, πέτσα και κανάτες είναι λουναπάρκ δίχως αλόγατα" στάνιαρα σιγά σιγά ναούμ. Και γουστάρω, βλάμη μου, που εκπαιδεύουμαι στην εγκράτεια, εγώ, που από τα γεννοφάσκια μου πηδάω σε χύτρες, τηγάνια και κάδες δίχως δεύτερη σκέψη, όπως ο πυροσβέστης μπουκάρει στη φωτιά για να σώσει τη γριούλα, να μην καεί και χαθεί η σύνταξη ναούμ. Τι να το κάνεις το μυαλό σ' ένα κορμί κλασμένο; Κάπως έτσι δεν το λέγανε και οι αρχαίοι ημών προγόνοι; Αυστηρά πειθαρχία ναούμ. Κι όσο μας έχουν μαντρωμένους το παλεύω. Άμα μας αμολήσουν πάλε, δεν εγγυώμαι τίποτα, να ξες. Ευτυχώς μου έμεινε το τσιγάρο δίκην παρηγοριάς, δικέ μου και κάνω δυόμιση μπακέτα τη μέρα και ξελαμπικάρω. Βάλε και πέντ' εξ καψούλια για το επιδόρπιο. Αμ πώς;

Με αγάπη, Αγλέορας