Καλά κρασσά

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα γιορτάζει το Έθνος, μαντάμ, όθεν, ενθυμούμαι εδώ στα ξένα πώς είχε ο κοσμάκης συνδεδεμένη ετούτη τη μέρα τα παλιά ανυποψίαστα χρόνια στην ευλογημένη πατρίδα μας Ελλάδα, τότε που ζούσαμαν λέυτεροι, χωρίς μνημόνια και κορονοϊούς. Το πρωί παγαίναμε στην παρέλαση, πετούσαμαν κάνα φυστικάκι στο γκομενάκι που γουστάραμε και μετά στις ταβέρνες που μας τραβολογούσαν οι γονέοι μας για το εθιμοτυπικό μασαμπουκιστάν, μου χει μείνει ανεξίτηλη η εικόνα των τσεπωμένων νοικοκυραίων με τον παραδοσιακό μπακαλιάρο, σκορδαλιές, ταραμάδες και λοιπά επετειακά, αλλά και τίνγκα πιατέλες με κοψίδια, για τους πιο παραδοσιακούς. Και παρόλη την ευμάρεια εκείνων των μυθικών χρόνων, είχε λαλήσει το μάτι τους από τη φρίκη και το άνχος, στην ουσία όμως επειδής τους είχε φάει ο ευνουχισμός στα πλαίσια του γάμου, αυτής της μάστιγας. Και τσιτώναν αν αργούσε η γκαρσόνα η βυζαρού κάνα πενταλεπτάκι ή τους γυρνούσε το μάτι τανάποδο διότι ο μπακαλιάρος ήτο Ισλανδίας κι ουχί Έλλην, η ορχήστρα έπαιζε χασικλίδικα κι "έχομε και μικρά παιδγιά " ξερωγώ και "εκείνος δα ο μπουζουξής ρεύτηκε πριν στο μικρόφωνο" και "πού είναι το αφεντικό να υποβάλω ένστασις;" και "η μπριντζόλα στάζει αίμα ασούμε μωρή Πίτσα. Και σου είπα να πάμε στο παραδίπλα, που ναι και πασοκτσής, καλό παιδί και δημοκράτης ασούμ".

Και τι ήθελες να στάζει ρε μπάρμπα δηλαδής; Υγρά μπαταριώνε ή την καλλιέργεια ούρων της συννυφάδας του μπατζανάκη σου απ' τη Βόνιτσα καλέ μ' ; Αμ, άσε και το άλλο. Όταν η βυζαρού έσκαε μύτη με τη λυπητερή και μείον ένα κομβίον στο ιδρωμένο, πλέον, λευκό ποκάμισο, και έπαιρνε το κωλόχαρτο ο λακαμάς, εκεί πεταγόταν σαν την τσαπού η γυναίκα του η φακλάνα, μια καρακαηδόνα λατέρνα με φωνή σα φυσαρμόνικα μια βδομάδα στο μουσκχιό:

"Και τι πράματα είν' τούτα; Και ερχόμεθα παλαιόθεν εδώ ως πελάται και το σαραγλάκι ήτουνε ολίγον τι κιούσπα κι η σκορδαλιά δεν είχε φρέσκο σκόρδο" κι αη πετσώσου να πούμε, χρονιάρες μέρες και κρίσιμες για το Έθνος.

Δικέ μου, με πέντε επισκέψεις σε ταβέρνες έχεις υλικό για ψυχολογική διατριβή ή για μυθιστόρημα-κόλαφο, που θα ταράξει τα ελώδη ευχελαιολασπόνερα της μνημονιακής ελληνικής κοινωνίας στο γαμημένο το λυκαυγές του Εικοστού Πρώτου- και τελευταίου- Αιώνος, και τα λοιπά... Alles gute και καλά κρασσά..

Με αγάπη, Αγλέορας