Κορονοσουξέ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Είθισται ναούμ κάθε εποχή να έχει, αν όχι τη δική της ταυτότητα, τουλάχιστον χαρακτηριστικά στοιχεία που την διαφοροποιούν απ' τις προηγούμενες, άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περσσότερο, ανάλογα πόσο τραβάει ή αφήνει λάσκα ο σκηνοθέτης τον χαρταετό. Η φάση είναι αμόλα καλούμπα, Χατζατζάρη μου. Ας πάρουμε για παράδειγμα την πολύπαθη Ελλαδίτσα μας, μαντάμ, γιατί άμα πούμε φερειπείν για τα Νησσά Κιριμπάτι ή το Μπαγκλαντέ, θα μας φάνε τα σκλεπούνια απ' τη ντάγκλα μαθές. Κι ας επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον μας στον 20ό αιώνα, μέρχι τα σήμερα ασούμ. 

Αρχάς 20ού αιώνα, δικέ μου, η μουσική παραγωγή ήτο πελιδνή και σε εμβρυακή φάση. Παρ' όλα αυτά υπήρχε οργασμός ζωντανών παραστάσεων και γράφονταν άσματα δίκην χαλαζοπτώσεως. Όλη η Ελλάδα τραγουδά, χορεύει, ερωτοτροπεί και ζει κατά Φύση, γράφοντας - όχι στα παλιά της τα παπούτσια, ξυπόλητη ούσα- αλλά στα παπάρια της όλες τις συμφορές και τις δυστυχίες που την ηύρανε. Η μουσική διεκρίνετο σε δημώδη, σχετική με τη ζωή στην ακμάζουσα τότε ελληνική ύπαιθρο, και σε αστική, που είχε να κάνει με τα μεγάλα άστεα, όπου υπήρχε ακόμα σφύζουσα η αστική τάξη, πριν το γιουρούσι των γιουρούκηδων και την πολιτιστική αποκαθήλωση. Βασική θεματική αμφοτέρων; Ο Έρως. Καταγγελτικά τραγούδια; Τι ν' τούτο πάλι; Το στρίβουν;

Μετά το 1922 και τον ερχομό ενάμισου εκατομμύριου Μικρασιατών στην ενδοχώρα, η εμφάνιση του ρεμπέτικου κάνει τη διαφορά στα αστικά κέντρα και δη στα έχοντα λιμάνι. Κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και σπέρμα, που λέει και το άσμα. Στον Περαία ξετυλίγεται το κουβάρι της ελληνικής μπλουζ βερσιόν. Για το ρεμπέτικο, ωστόσο,  θα σας τα πουν καλύτερα οι πάσης φύσεως αυτόκλητοι "ρεμπετολόγοι". Εγώ θα αρκεστώ να πω ότι την πολεμική που έχει δεχτεί το Ρεμπέτικο από τα γεννοφάσκια του, όχι μόνο από συντηρητικούς, αλλά και από ντεμέκ προοδευτικούς, δεν την έχει απαντήσει άλλη μουσική στην Ελλάδα, εξαιρουμένου του πολιτικού τραγουδιού πάντα. Η καταγγελία εμφανίζεται στον στίχο, οι παράνομες ουσίες και οι παράνομες σχέσεις, όλα ιδωμένα αυτοσαρκαστικά και αγέρωχα, ακόμα και την ύστατη ώρα. Η Ελλάδα ακόμα τραγουδά, χορεύει, ερωτεύεται.

Κι έρχεται ο Πόλεμος, η Κατοχή, η Αντίσταση, ο Εμφύλιος, το ανελέητο κυνηγητό των αριστερών από τους δεξιούς και η ταλαίπωρη Ελλάδα χάνει το χιούμορ της, το ταμπεραμέντο και τον αυτοσαρκασμό της. Τα τραγούδια πλέον είναι ως επί το πλείστον λυπητερά, με απαισιόδοξη διάθεση, ο έρως αρχίζει και εκπίπτει σταδιακά σε καψούρα, βάλε μετά το 60 και την εισβολή των "σκουπιδιών" της Ινδίας στη μουσική παραγωγή, η οποία ακμάζει και παράγει τραγούδια προς λαϊκή κατανάλωση, σου πετάνε και μια λογοκρισία χύμα στη μάπα, χάλασε η μανέστρα μαντάμ. Ούτε τα κοτοπούλια δεν τηνε τρώνε ναούμ.

Παρακάμπτω τη Χούντα και το πολιτικό τραγούδι, από σεβασμό στους νεκρούς της Απριλιανής Επταετίας σε Ελλάδα και Κύπρο κι έρχομαι στη Μεταπολίτευση, που είναι η εποχή μου, η εποχή σου, η εποχή μας ναούμ. Δε θα μακρηγορήσω, γιατί με καλεί το μέρος, αλλά αν με ρωτήσεις να σου πω τραγούδια απ' το 80 και μετά που μείναν στο κεφάλι μου, θα σου πω αλαφρολαϊκά σουξέ της φραπεδούμπας και του πρώτου σκυλάδικου πίστα, μαντάμ, αν με σακουλεύεσαι. ΠΑΣΟΚ και δέος, μπύρα, πρέζα, Καλογρέζα. Ο Έλληνας δάγκασε τον λωτό, ηύρε το μήνα που τρέφει τους έντεκα, τα φόρτωσε στον κόκκορα, την έχει ιδεί το Μάη γάιδαρος και ζει τον μύθο του εν Ελλάδι, τρεφόμενος από τα αποφάγια των πολιτικών του, οι οποίοι του έχουν στήσει πέμπτη φάλαγγα σε δούρειο ίππο μαθές. Μουσικά; Οργασμός παραγωγής και διασκέδασης. Τα σκυλάδικα έχουν πάρει φωτιά. Το "διανοούμενο" τραγούδι, αυτό που εσφαλμένα αποκαλείται "έντεχνο", αλλά θα να πρεπε να λέγεται "τρία π'λάκια κι ιένα τσώ'ν' στ' Παντελή του πανταλόν'" εξακολουθεί να βγάζει δίσκους μυρωδγιές. Και το ροκ; Αυτό θα αποτελέσει ξεχωριστή αφήγηση σε έτερον σιμοχέ, άμα θα να χω φάει καμιά προβατίνα, μαντάμ.

Αν λοιπόν, η μουσική κάθε εποχής εξωτερικεύει το κλίμα και την αύρα της, φαντάζομαι στην εποχή του γαμημένου του κορονοϊού τι φρικαρισμένα τραγούδια κυοφορούνται και γεννιούνται. Ένα ΤΟΠ 5 θα μπορούσε κάλλιστα να έχει ως εξής:

5. Έλα, βγάλε μου τη μάσκα, είμαι και υγρή, γυμνή και λάσκα --- Τούλα Αντίδωρου

4. Χύνει χωρίς αισχύνη ατομική ευθύνη --- Τάκης Αλευρολιάς

3. Άσκοπη μετακίνηση, στ' αρχίδια μου κι η μήνυση --- Στάθης Πιπάσθενος

2. Τώρα με τον κορόνα η μαλακία γόνα --- Ιούλιος Προκτώ

1. Σκίστηκε απ' το κλανίδι η φόδρα, γεια σου Σωτηράκη Τσιόδρα --- Βανέσα Κλαπαρχίδα

Καλά ξεμπερδέματα, κοκόνια μου. Καλά κρασσά...

Με αγάπη, Αγλέορας