Κυριακάτικα ερωτήματα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Κυριακή σήμερα, μαντάμ και τι καλό μαγερεύεις να σε χαρώ ασούμ; Εμείς μπεφτεκάκια απ' τα ψες έχομε ναούμ. Λίγο ζέσταμα στο φούρνο, μια σαλατούλα, τυρί και ψωμάκι και να πα να μαρκαλιστούν όλοι και όλα, να σε χαρώ. Σπάσε την τηλεόραση ή εναλλαχτικά γιόμωσ' την με χούμα και κοπριά και ρίξε και δυο σπόρια μέσα κι άσε να αναδυθεί παυσίλυπον. Βρες άλλες πρέζες πιο ευχάριστες. Πάρε χαμπάρι πως όλη σου η ζωή ήτο δουλειά και ξανά δουλειά και ξανά μανά δουλειά για να χεις να πλερώνεις το κελί σου ή στην καλύτερη να το αγοράσεις και να τρέμει το φυλλοκάρδι σου μην στο πάρουν πίσω οι κομουνισταί, σόρυ οι τράπεζες ήθελα να πω. Μιλάμε για μεγάλη "μηχανή" μια φορά. Απ' τη στιγμή που γεννιέσαι σε προγραμματίζουν ώστε, βήμα το βήμα, να προετοιμαστείς για να γίνεις κι εσύ ένα ακόμα γρανάζι στο ηλίθιο αιμοσταγές τους σύστημα. Και πας και πέφτεις σα μαλάκας, επειδής και οι προηγούμενοι το έκαναν, σαν γνήσιοι οριτζινάλε μαλάκηδες κι αυτοί.
Ούτω πώς, πάσα παρεκκλίνουσα συμπεριφορά δέον να αντιμετωπίζεται ως καρκίνωμα, που απειλεί τη συνοχή της στρούνγκας, ήτοι να ξεριζώνονται ακόμα κι αν έχουν προσβληθεί κι άλλα κύτταρα. Δε νοείται, δικέ μου, να σαι εξηντάρης και να πηδάς εικοσπεντάχρονες, ούτε και να σαι ντιγκιντάγκας και να λιγουρεύεσαι αλαβάστρινα μπουτάκια αποτριχωμένων κολυμβητάδων. Δεν είναι δυναμόν Τυφλίδας και περιχώρων να σαι συνταξιούχος και να ταξιδεύεις τον κόσμο. Είναι προκλητικά απαράδεχτο να τσιγκλάς τους δίπλα σου καλωδιωμένους μπαρμπάδες και τις οξυζενέ θείτσες, που περιμένουν πομονετικά να στάξει σάλιο ο Αυτιάγκουρας ή ο Χατζηλαλάκης και να το καταπιούν δίκην θείας Κοινωνίας. Η δουλειά σου είναι να σαι νυχθημερόν συντονισμένος με τους διαύλους της Τηλεμαλάκυνσης, να γιομώνεις άνχος και φόβο, να τα μεταδίδεις μετά αυτά στα παιδιά σου και τα εγγόνια σου, ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό, και από πάνω να τους πρήζεις τα αρχίδια και τις ωοθήκες για το πότε θα σε κάνουνε γιαγιά ή παππού, συχνά με πονηρή επίκληση στο συναίσθημα, του στυλ " θα πεθάνω και δεν θα δω από σένα εγγονάκια" ή " βάλε και κάνα λεφτό στη μπάντα. Εμείς με τον πατέρα σου χτίσαμαν δγυό σπίτια" και " νοικοκυρέψου γιατί στα γεράματα θα σε κλαίνε οι ρέγγες. Βλέπεις εμείς με τη μάνα σου πόσο καλά περνάμε".
Και είναι πραγματικά πολύ λυπηρό να βλέπεις γερόντια 75 και 80 χρονών να χουν κομπόδεμα πεντηκονταετίας, κρυμμένο στο στρώμα, για τα δύσκολα χρόνια του γήρατος. Δηλαδή πόσο θα ζήσετε ακόμα ρε σεις; Δηλαδή, είσαι στα χασομέρια του βίου σου και αντί να χυθείς στη ζωή ως απόσταγμα σοφίας και να πουλέψεις διονυσιακά, όπως αρμόζει στο DNA σου, τρως φρίκες και βαράς βέρτικο, ντουβρουτζάδες και μικρά εγκεφαλικά για το πώς θα κοροϊδέψεις το Μιχάλη, απόλεε η βάβω μου, ήτοι τον Αρχάγγελο ψυχοπομπό κι αργοφονιά; Και πώς; Βλέποντας ειδήσεις απ' ούλα τα τσάνελε, αναρτώντας γλυκειές καλησπέρες στα ιντερνέτια και μολύνοντας κάθε νέο κύτταρο του ευρύτερου κύκλου σου με τις δικές σου αποτυχημένες μανιέρες;
Χίλιες φορές στα εξήντα μου να πίνω όλα τα ψυχοτρόπα της Φύσης και να πουλέψω εν κινήσει ως αστερόσκονη και μην είδατε το Μπαναή, παρά να σαπίσω στον καναπέ μαλώνοντας με τη γριά μου για το αν θα δούμε μπαλίτσα ή μαστερσέφ. Όξω πούστηδοι και σας έφαγα.
Μια γλυκιά Κυριακούλα ναούμ, ψυχούλεζουμ...
Με αγάπη, Αγλέορας