Λάβετε θέσεις. Πυρ!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Το πρώτο πράμα που θα να πρεπε να διδάσκονται οι ανθρώποι από την παιδική τους ηλικία, αντί για χιονάτες, νάνους, κοκινοσκουφίτσες και άλλες παπαριές, θα έπρεπε να ήταν ότι έκαστος ημών έχει κερδίσει έναν αγώνα δρόμου ανάμεσα σε δισεκατομμύρια άλλα σπερματοζωάρια κι ως εκ τούτου ένα τέτοιο δώρο δε νοείται να αφεθεί να πάει χαμένο, κάνοντας λάθος επιλογές και ταπεινωτικούς συμβιβασμούς στον βίο, που στερούν τη χαρά για τη ζωή και που ωθούν μιαν ώρα αρχύτερα να ιδεί κανείς τα ραδίκια τανάποδο. Αυτή θα όφειλε να είναι η βάση κάθε περαιτέρω συζήτησης. Αντ' αυτού, όμως, μαθαίνουν τα καημένα τα παιδάκια να μη μιλάνε στους διπλανούς τους στην τάξη, να ανταγωνίζονται αναμεταξύτωνε μέρχι τελικής πτώσεως, να πιστεύουν δογματικά σε νεφελώματα, αηβασίληδες, να θεωρούν εαυτόν ως το κέντρο του σύμπαντος και να σιχαίνονται όποιον δεν είναι σαν κι αυτά. Και ασφαλώς όλοι εμείς οι ενήλικοι μεγαλομαλάκηδες είμεθα συνυπεύθυνοι για όλο αυτό το τσίρκο.

Θυμάμαι, ότε ήμην αμούστακος παις, στη μυθώδη δεκαετία του ογδομήκοντα, στο κονάκι μας είχαμαν δις εβδομαδιαίως γλέντια, με μουσικές, κρασοκατάνυξες, γέλια, χάχανα και κοινωνικές συναναστροφάς ποιοτικού επιπέδου. Εποχές ονει-ρεμένες βαθέος ΠΑΣΟΚ και σαν μικρά παιδιά νταγκλάραμαν νωρίς και παραπονιόμασταν στους γονήδες μας ότι την άλλη είχαμαν σκολειό και πάλε γλέντια ναούμ και δε συμμαζεύεται. Σήμερα, γράφοντας από το δυστοπικό αφηγηματικό παρόν, στο λυκαυγές της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα, βλέπω τον εννιάχρονο γιόκα μου να αποθηκεύει στον σκληρό του δίσκο εικόνες με τον μπαφιασμένο γέρο του ριζωμένο σε έναν υπολογιστή να μπεκροπίνει, με το' να χέρι στο ποντίκι και τ' άλλο πότε στη μπύρα και πότε στο σώβρακο, αμολώντας χριστοπαναγίες και μπινελίκια με το τουλούμι, έχοντας προ πολλού λησμονήσει το μέγα δώρο της ζωής, που με το σπαθί του κέρδισε στον αγώνα δρόμου με δισεκατομύρια άλλους παρολίγο λακαμάδες..

Λάβετε θέσεις! Πυρ!

Με αγάπη, Αγλέορας