Λογοδιάρροια
Έχεις
παραπανίσα κιλάκια; Όχι και τόσο όμορφη; Με δάχτυλα ποδιώνε όπως της πάπιας, φερειπείν; Με
τριχοφυία στη μάπα; Με...με...με....; Δε μπα να' σαι προφέσορας στη ΝΑΣΑ; δε μπα να είσαι τέρας ευφυΐας; Δε μπα να' σαι πιο καλλίφωνη κι απ' τη Whitney Huston; Τα λάικ στις χωματερές του ιντερνέ θα στα πάρει η
άλλη που πετάει κωλαρίνο και βυζόμπαλο, με το νυχάκι το βαμμένο στα
χρώματα του ουρανίου τόξου και με την υποδειγματική αποτρίχωση στο
ηλιοκαές σαρκίον, να πούμε, που αφήνει και μια υπολανθάνουσα εντύπωση
τριχοφυΐας εντός του κυτίου, ένθεν κακείθεν της χαραμάδας! Ζούμε στην
εποχή της δικτατορίας της εικόνας, του φαίνεσθαι και της πόζας. Βάλε
τη Μαρίζα Κωχ, εικοσάχρονη στο σήμερα, μποθέσωμεν, να πάει να αναζητήσει την
καλλιτεχνική της τύχη στα μεταπρατήρια των τάλεντ σόουζ κι άμα δεν πάρει
πούλο με τη μία να μου τρυπήσεις τη μύτη με οβελία για ορτύκια. Ομοίως και τρις χειρότερα για τους άντρες και κάπως έτσι έχω δώσει την οριστική μου εξήγηση στην ερώτηση " γιατί στο μπούτσο δεν έχω προκόψει ως τραγουδιστής" και έχω ηρεμήσει, να ξες...
Έλα να παίξουμε ένα παιχνιδάκι τώρα να γελάσουμε λίγο, γιατί μας έχει ρέψει η μαύρη η κατάθλιψη, μαντάμ. Σας δίνω τον εξής μακροπερίοδο λόγο:
"Σήμερα μαγέρεψα μακαρόνι το δέκα νούμερο, κορδόνι σκέτο, χωρίς τσιγάρισμα να πούμε, ούτε καν κεφαλοτύρι, να μη σε πω για σάλτσα...άσε, ούτε καν.. Γι'΄αυτό και τα βαλα να βράσουνε σε ζουμάκι από τίλιο, αφού δεν είχα τίποτα άλλο στην κουζίνα."
Τοποθετήστε τον τώρα στο στόμα ενός υποτιθέμενου υποκειμένου,
α) στην κατοχική Αθήνα του 1941
β) στην μνημονιακή κορονόπληχτη Αθήνα του 2021
--- Τελείωνε ρε μαλάκα Αγλέορα. Γλιστρίδες έφαες, μωρ' αδερφάκι μου;
--- Ροβύθχια, ναούμ...
Με αγάπη, Αγλέορας