Μια ελιά και μια ντομάτα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Παρατηρώντα ενδελεχώς επί μακρόν τας ανθρωπίνας συμπεριφοράς στα social media-stromatex και δη στο περισκόπιο του Ζουκεμβέργιου, διαπιστώνω μαθές πως η μερίδα του λέοντος των αντιδράσεων σε απόψεις διαφορετικές και αντικρουόμενες συνίσταται ως επί το πλείστον σε οργίλες τοποθετήσεις, σε τσαμπουκάδες ακόμα και καλών διά ζώσης φίλων, κάτι ξεκατινιάσματα σε δημόσια θέα, ρεγάλο στα πολυπληθή κ'φόγουρνα της διπλανής πόρτας, σε μεσαιωνικούς αφορισμούς και πλοκαρίσματα, σε αναθέματα, λαϊκές κατάρες και χριστοπαναγίες σε όλες τις διαλέχτους ναούμ και τα λοιπά. Μιλάμε για μεγάλους ξεπλένηδες, σου λέω...
Στον αντίποδα, μαντάμ, σπανίζουν -ωσάν παρθενικοί υμένες τη σήμερον- αι περίπτωσες εκείνες, όπου έκαστος των συνδιαλεγομένων τοποθετείται μεν στιβαρά επί του θέματος, σεβόμενος ωστόσο την άλλη πλευρά, χωρίς να μετέρχεται χυδαίου και προσβλητικού περιεχομένου, δίνοντας χώρο και χρόνο στον άλλον να οργανώσει και να παρατάξει τα επιχειρήματά του. Είναι εκείνοι που' χουν κουμπώσει ψυχοφάρμακα. Αλλά ενδέχεται να είναι κι εκείνοι που τα' χουν βρει με την πάρτη τους σε τούτη την πίστα. Κι όποιος τα βρίσκει με την πάρτη του, τα βρίσκει με όλους, όσοι τα' χουν βρει με την πάρτη τους, μαντάμ. Σακουλεύεσαι ή πάει ο σαλέας στο τζαμπαντάν ναούμ;
Κι αν η δεύτερη περίπτωση δείχνει ήθος, ευγένεια, σεροτονίνη και ενδορφίνες, η πρώτη καταδεικνύει περίτρανα και αδιάσειστα ίχνη ούγκανων προγόνων στο DNA και καθόλου απίθανο να έχει παίξει και κάποια αιμομιξία προ γενεών, ως είθιστο στην ελληνική δεισιδαίμονα ύπαιθρο. Ίσως, παρ' όλα αυτά να πρέπει να δοθεί περισσότερη βαρύτητα στο timing περισσότερο, παρά σε γενικά χαραχτηριστικά. Δηλαδής, δικέ μου, μπορεί να τα' χω βρει με την πάρτη μου, να διάγω καλό φεγγάρι γενικότερα, να γυρνάω σπίτι από οχτάωρο στη γαλέρα, να αράξω με τη γυναικούλα μου και να κουλάρω κατά τα ειωθότα και να βρίσκω ένα ραπόρτο στο ψυγείο με μαγνητάκι "Πέθανε η προγιαγιά. Φεύγω για το χωριό. Σου χω κάνει μπάμιες να βγάλεις σαββατοκύριακο. Θα τα πούμε τη Δευτέρα. Καλό Σαββατοκύριακο μωρό μου. ΥΓ: πήρα το χόρτο, να ξες" .Τσιτωμένος και αλλοφροπαράφρων μπουκάρω στα ιντερνέτια και να γαμωσταυρίζω όποιον μου γυρνάει το μάτι: κάτι κουράδες με μαλλιά, κάτι καλαφροκόρακες, κάτι πάπιες, κάτι κοκόνια, δαπίτες, πασπίτες, κουκουέδες, οπαδούς της πολιτικής του Γιάνη Βαρουφάκη με το χαμένο του Ν, βήγκαν, φεμιναζί, κουραδόμαγκες χιπστερορεμπέτες, σκυλοροκάδες, έντεχνους κακομοίρηδες, μπλοκάρω καμιά δεκαριά, κάνω ριπόρτ αβέρτα, ώστε να ηρεμήσω, να φύγει η μπόρα, να κατακάτσει νο κουρνιαχτός και να αναρτήσω εμφανέστατα κουλαρισμένος πια το τραγουδάκι "Μιαν ελιά και μια ντομάτα είναι φέτο η σαλάτα". Αίφνης, ω του θαύματος, σου σκάει φλασιά ότι έχεις αφημένο τρίμμα μες στον τσελεμεντέ. Ανοίγεις προσεχτικά το βιβλίο και αντί για τρίμμα συναντάς ένα ραπορτάκι με τον γραφικό χαρακτήρα της γυναίκας σου: ΖΟΝΚ...
Μια ελιά και μια ντομάτα
βρε είναι φέτο η σαλάτα...
Με αγάπη, Αγλέορας