Νιάτα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Από κανέναν πιτσιρικά δεν πρόκειται να ακούσεις κατάρες κι αναθέματα για το " γαμημένο το 20", που φεύγει σε κάνα δίμηνο ξερωγώ, αυτό το πραγματικά ελεεινό έτος κατά γενική ομολογία λόγω κορονοβιρούσι. Αυτά είναι τερτίπια των μεσήλικων και βάλε, που κοζάρουν τη ζωή να δρασκελάει σε fast forward, εμφανώς δυσανάλογα με το slow motion της ψυχούλας των, σε εκρηκτικό συνδυασμό με τα αμετάκλητα - πλέον- ατελέσφορα απωθημένα για ούλα εκείνα που δεν προκάμανε όταν ήταν το ψωμί ζεστό και το κοψίδι λεκούμι. Βάλε λίγο απουσία στύσης, τίποτα κονδυλώματα στο ματζαφλάρι, κάτι προκοίλια σαν βαρέλια κέδρινα με σαράκι στον πάτο, λίγο καμπούρα, λίγο ποδάγρα, πολλώ δε μάλλον η απειλή του νομοτελειακά επερχόμενου θανάτου, είναι και κάτι φωτογραφίες της πολλά υποσχομένης - κι εν τέλει αποτυχησάσης-  νεότητος, βάλε και τους γαμωκαθρέφτες, ορίστε η ωρολογιακή σας μπόμπα μουσιού και μαντμαζελίτσα, έτοιμη να εκραγεί. Δεν αργεί.

Τι να του κλάσει του πιτσιρικά, μαντάμ, ή της παιδίσκης ναούμ, ο φόβος του μεσήλικα και το κλαζμεντέν του μαθουσάλα; Λες και το '19 ή το '18 ή και πιο πριν δεν υπήρχαν θανατικά ή το δεκατρίο ή το εξηνταέξ και πάει κλαίγοντα τον κατήφορο η λατέρνα ασούμ. Δεν υφίσταται ο χρόνος για τη μαρίδα, ρε μόρτη. Ούτε ο θάνατος. Έχει και το καρπούζι και το μαχαίρι. Και μια μέρα θα τα κάνουν κι αυτοί μαντάρα και γης μαδιάμ, ακριβώς όπως κι οι προηγούμενοι. Και μετά θα τους φταίει το γαμημένο το τριαντατέσσερο ή το πεντήκοντα, που είχε τόσο μεγάλο θανατικό, απώλειες για τον κόσμο της Τέχνης, όξω οι πούστηδοι απ' τη διώρυγα του Σουέζ και Σπύρος Παπαδόπουλος που σας χρειάζεται, νεοέλληνοι...

--- Γκαρσόν! Το σέο! Και κάμε ογλήγορα, καλέ μ' , δεν προλαβαίνω.

Με αγάπη, Αγλέορας