Ο αφαλός

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Αισθάνομαι υπερήφανος και νιώθω ένα ρίγος στον κόκκυγα άμα λάχει, όταν τα πνευματικά και καλλιτεχνικά κληροδοτήματα των προγόνων μου, με τα οποία τυγχάνει να έχω μια κάποια σχέση διά βίου, από ελαχίστη έως και μετρία, καθίστανται -δυνητικά τουλάχιστον- οικουμενικό κτήμα και αδιαφορώ, παντάπασι πλέον μαντάμ, για το αν αυτά συνιστούν, εκ προοιμίου, προνόμιο της φυλής μου, ένεκα η "αριστοκρατία" της καταγωγής, καίτοι αμφίβολο- ας μη γελιόμαστε-. Ενί λόγω, άμα δεν είμαι ικανός να πηδήξω γκομενάκι σένιο και κριτσανιστό, ποτέ μη σώσω και πηδήξω ρε μάνγκα. Ας βολευτώ με τους μαντρακάδες και τις μπαχατέλες που μου αναλογούν κι ας κάνω και τουμπέκα.

Αλλά όχι και να νιώθω την ηδονή, ρε κορόιδο- με το στανιό ναούμ- μέσα από τα ξεσκίσματα και τα φουρνέλα φερειπείν του Ρόκκο του Σιφρέντιδος ή του λούμπεν Ζαφείρη (για να προβάλουμε λίγο και τα εντόπια ζαγάρια, μην τυχόν και μας πούνε μούτες και ανθέλληνους οι γνωστοί κακόβουλοι γκαζμάδες του ιντερνέ). Στο φινάλε φινάλε, δικέ μου, σκοπός της ζωής σχεδόν ξυλλήβδην σε όλες τις αρχαίες φιλοσοφίες είναι η προσέγγιση ψηγμάτων ευτυχίας, η οποία πρέπει να' ναι υποκειμενική, εφόσον αναφέρεται σε ένα απύθμενο ψηφιδωτό ανθρώπινων χαραχτήρων, βάλε και την "ώρα" των αρχαίων Ελλήνων, ήτοι το timing, όθεν βράσε όρυζα και κέρνα γιατί σκρούμπιασαν στη χύτρα οι fuckές και τς πετάξαμαν στα κοτοπούλια. Κι όπως λέει κι ένας παρακμιακός ποιητής:

Και κάτω απ' τον καβάλο -ασφαλώς-

δεσπόζει πάντα ο αφαλός...

Με αγάπη, Αγλέορας