Ο Μύρων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Καλή εβδομάδα και καλό μήνα κοκόνια μου. Κι όπως λέει κι ο θυμόσοφος λαουτζίκος: " Ο Φλεβάρης κι αν φλεβίσει, όλο και κάποιος θα πηδήξει". Σήμερα σου έχω παραμυθάκι διδαχτικό, για να μαθαίνουν οι παλιοί και να θυμούνται οι νέοι. Κούμπωσε τα μαγαζά σου και παλουκώσου, βλάμη...

Ο ΜΥΡΩΝ  

του Χερουβείμ Ασφόδελου- Cummings

Ο Μύρων χαιρέτισε κύριος και εξήλθε της οικείου οικίας, κάνα τρίλεπτο πριν τα μεσάνυχτα, κλαζμένος μέρχι μεδούλι, δακρυόεις και με μια ανεπαίσθητη υποψία διάρροιας να αναμοχλεύει τον καζαμία του υπέρμετρα έγκαβλου ετούτου Σαββατόβραδου. Γιατί πριν πουλέψει, προφασίστηκε κοκομπλόκο στο έντερο το άτομο, μπουκάρισε ζντουαλέτα και λαχάνεψε ένα ροζέ στρινγκάκι απ' το γκουβά με τα άπλυτα της Δέσποινας. Η Δέσποινα με το Στάθη ήτονε συμμαθηταί του από τα τέλη του ογδομήκοντα, στο γυμνάσιο στο χωριό, με αφάνες, ζίτα ελλάς, μετάλλικα και τόλμη και γοητεία.. Τηνε ζαχάρωνε κάνα εξάμηνο ο έτσι στις ρεματχιές, "μη καλέ Στάθηηη" και " δε γουστάρω έκθεσις στα ρέματα γαμημένε" και " κόψε μαλάκα, δε γουστάρω" ώσπου τηνε φυστίκωσε θριαμβευτικά με τα πολλά κάτ απ' τον παλιό νερόμυλο, δίπλα σε ένα πτώμα ενός κοπρόσκυλου σε αποσύνθεση, και να σου και τα γκαστρώματα, να σου και οι παντρειές, κουμπάρος ο Μύρων και πήρε δάνειο δυόμισι χιλιάρικα για να τελέσει τους γάμους ως κουμπάρος- που να μην έσωνε δηλαδής.

Να σου και το πρώτο παιδί, ο Μάκης, με σύνδρομο της Στοκχόλμης από κούνια, να σου και τα δίδυμα στα καπάκια, το να άσπρο, τ' άλλο μαύρο... Βάλτε και καμιά καπότα ρε αστοιχείωτοι. Δηλαδής πού πάς ρε μάγκα και γαμείς ασκεπής δηλαδής; Και ξεφορτώνεις στη ζήση ψυχούλες ανυποψίαστες; Σταδιάλα...

Τέλη Νοέμβρη ήσαντο, Thanksgiving day, "έλα Μύρων να φάμε μαζί απόψε. Είναι κρίμας να σαι καρμίρης ναούμ." Με τα πολλά είπε το ναι και πήγε. Αλλά γκαβλωμένος μονίμως με τη Δέσποινα παιδιόθεν, δε μπορούσε να φάει χαψά.Του χε φτάσει η ψωλή στο καμπαναριό, ελάχιστα πριν βαρέσει ο Κουασιμόδος τη γκαμπάνα και γαμηθεί ο σύμπας. Μπουκάρει στο μέρος, αλλόφρων και τσιμπάει ένα βρακί του παιδικού του πόθου. Χτενίζει τα φρύδια του, ρεύεται, κλάνει και ανοίγει πόρτα. Βγαίνει με τις μπάντες, λέει " κόψιμο, σόρυ, happy Thanksgivingday" και πουλεύει σαν καλικάντζαρος μες στη νύχτα. Πάει να βαρέσει πέντ έξ μαλακίες για το ονόρε. Αλλά δεν πρόκαμε ο δυστυχής. Γιατί δυο τετράγωνα παρέκει, δεν είδε τον Σταμάτη, τονε πέρασε για το Γληγόρη και περνώντας τη Μεσογείων, τονε πάτησε μια νταλίκα και τονε κόλλησε χαλκομανία σε κλούβιο πασχαλινό αβγό. Τον ηύρανε λίγο πριν ξεψυχήσει στα καπάκια διερχόμενοι οδηγοί με ένα ροζέ στρινγκάκι στο λαιμό και με την ψωλή απόξω, πλαισιωμένη από μια κολλώδη γέλη να τραυλίζει " Πουτάνες γαμώ το χριστό σας". Μετά τέζα ο καμπούρης. Το μπούλο. Τουλάχιστον, δεν έμαθε πως το στρινγκάκι δεν ήταν της Δέσποινας, αλλα του Στάθη...

Με αγάπη, Αγλέορας