Οι μερακλήδιδοι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Παρατηρώ επί μακρόν ( και επί Σαρκοζί ακόμη) τόσο από τα κάτοπτρα των ιντερνετικών φουαγιέ, όσο και στη διά ζώσης συναναστροφή όξω στη στράτα, πολύν κοσμάκη να αυτοπροβάλλεται πλαγιομετωπικά και υποδόρια, σχεδόν μ'σ'κφά, όπως λέμε στο Φαρ Ουέστ ως "μερακλής", πα να πει ο έχων μεράκι ή μεράκια κι άλλον τόσο συρφετό και λεφούσια από λακαμάδες να ανταλλάσουν φιλοφρόνησες αναμεταξύτωνε του στυλ "Γειά σου Μέλτη μερακλή!" ή "ώπα, να χαρώ εγώ μεράκια" και "ιδέτε ωρέ τι σένιο κοκορετσάκι τύλιξα και έψησα ο πούστης! Μερακλής, ε;" ή τέλος πάντων "σα με γλείφουνε μειράκια με περνάνε τα μεράκια" και άλλα τινά φαιδρά τε και απύθμενα των απανταχού μερακλήδιδων, μαντάμ, αν δεν τους έχεις ακουστά δηλαδής. Εξ ου και το περιλάλητο ομαδόν σύνθημα, με το μπαρδόν "Έτσι γαμάνε οι μερακλήδιδοι"...

Και ούτω πώς, ρε βλάμη, να γραφεί ότι οι αυθεντικοί μερακλήδαις δεν γουστάρουν σουαρέδες, κομφετί, σούσουρα, τσάνελε και προβολές. Δεν είναι μαλάκηδες. Γιατί αν είσαι μαλάκηδας, δε γίνεται να σαι μερακλής. Κι αν είσαι μερακλής, απλά δε γίνεται να σαι μαλάκηδας. Κομπρέντε μαλπαρίδος; Ο μερακλής ξηγιέται τουμπεκιστάν, βιώνοντας στο έπακρο το συντελούμενο, εν μέρει και συντετελεσμένο, θαύμα, μαντάμ, την ψυχική Αποκάλυψη που εκείνος βιώνει, την ανεκλάλητο, που θα' λεγε κι ο Διονύσιος Καπνιστός Σολωμός. Στον αντίποδα οι μουσαντένιοι, οι γιαλαντζήδες, οι wannabe μερακλήδες, οι επί τω ορθωτέρω "μερακλήδιδοι", που τους γένεται η κωλοσουφρίδα σαν τηγανόψωμο και σαν κουλούρι Θεσσαλονίκης για προβολή, επιτηδευμένο έπαινο, σέλφι με τους κατάλληλους για κάθε περίσταση και σιλικονάτα λάικ. Και μιας και το' φερε η κουβέντα, όπου ιδείτε άντρες να χορεύουν το " Θα ζήσω ελεύθερο πουλί" και κοιτάνε σαπάν και κορδώνονται, μάνγκα, έχει πάει η παντούφλα γόνα. Και άμα ιδείς γυναίκα και χορεύει " Μου' φαγες όλα τα δαχτυλίδια" έχει να λάβει λέλουδο απ' τον άντρα της απ' τα πρώτα τα αραντεβού, που τρώγανε παγωτάκι στις ρεματιές ναούμ. Μερακλίδικα πράγματα, μαλάκες! Όχι σαν τώρα...

Με αγάπη, Αγλέορας