Οι μυρωδγιάδες

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Συνοπτικά, την Ιστορία σε παν τι επι-στυτόν επί του πλανήτου τηνε γράφουν διαχρονικά οι μυρωδγιάδες κι οι πουθενάδες. Ποτέ ένας ένας όμως. Πάντα άλλε τσουζάμεν. Στο "ένας ένας" δύνανται μόνον εξαιρετικαί φυσιογνωμίαι να σταθούν επαξίως, τυγχάνουν, παρολαυτά, χλεύης, σνομπαρίας και οξαποδώ απ' τους πολυπληθείς μυρωδγιάδες, ώστε εν τέλει περιθωριοποιούνται, για να τους πάρει ο διάολας μεσούσης της νυχτός με την κοσσά το σκαλπ, να πουλέψουν από προσώπατου γης και να λασπώσουν στο βούρκο της λήθης, μέρχι- μετά από ογδομηντατόσα χρόνια- να τους ανακαλύψει κάνας αργόσχολος χασίκλας φοιτητής, να κάνει γύρα το έργο του λεγαμένου άμα τω γάρω περιφερομένω και στα υπόλοιπα αλάνια, τα αλάνια με τη σειρά τους να τα διδάξουν σε τίποτα σκοφρέ κι ως γνωστόν "όπου σκοφρέ και θρίαμβος"...

Και για να μη σου πρήζω τα παπάρια ή τας ωοθήκας πρωί πρωί γιατί έχομε και δουλειές -λέμε τώρα- να βγει απ' τη ναφταλίνη ο μέγας καλλιτέχνης Αχλαδεύς Ταδόπουλος ή η σένια αρτίστιδα μαντάμ Λούσυ Δεινοπούλου και να καταστεί mainstream, σχεδόν κατό χρονάκια μετά την εποχή τωνε. Τώρα, αν θες τη γνώμη του Αγλεόρα αν οι εν λόγω αρτίστηδοι ήταν ογδομηντατόσα χρόνια μπροστά ή οι επιγιγνόμενοι αργόσχολοι σίκλες φοιτηταί αντιστοίχως πίσω ολοταχώς, θα σε γελάσω, αλλά την απάντηση σε παρόμοια ερωτήματα την έχει δώσει ξεκάθαρα ο μέγας σατιρικός φιλόσοφος Ζωρζ Πιλαλί:

"Πώς γίνεται να είμαστε είκοσι χρόνια πίσω απ' την Αμερική, χωρίς εκείνη να είναι είκοσι χρόνια μπροστά από μας;"

Με αγάπη, Αγλέορας