Οι πεντήκοντα απόχρωσες του μουσταρδί

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Μαντάμ Στελλίτσα μου, που γιορτάζεις σήμερα και να ζήσεις ωσάν το Κιλιμάντζαρο ναούμ, μην ψαρώνεις με κάτι ταινίες του στυλ "πεντήκοντα απόχρωσες του μουσταρδί" και φουσκώνουν τα μυαλά σου επικιντύνως ωσάν το Γκηφισσό, ξυπνάς αναμμένη σαν λαμπάδα πασκαλινή, προσδοκώντας να δεις το γκαβλιάρη αφροεπιβήτορα, που σε ξεζούμιζε όλο το βράδυ ωσάν λεμονόκουπα να πούμε, αλλά βλέπεις στο πλάι σου άλλοτε το Μπάμπη το νυδραυλικό ή το Μήτσουλα το νταλικιέρη κι άλλοτε τον Μελέτη τον προποτζή, μόλις όμως φορέσεις τα πατομπούκαλά σου ξεχωρίζεις το στεφάνι σου, τον Αρκάδιο, διακόσσα κιλά μουσκαρομούσκαρο, που ροχαλίζει σαν αλιγάτορας ξεμαλλιασμένος, με κακάδια αποξηραμένα στον μύστακα και χνώτο από παχνί οριτζινάλε, πας να τραβήξεις τα σεντόνια και αναδύεται σάπια κλανίλα άφατος και ξενερώνει η ζωή σου. Μην γλέπεις τέτοια ταινιάκια, μαντάμ, να σε χαρώ. Δεν ωφελεί. Καλύτερα να αρχίσεις να σουτάρεις ρούχλα, μαθές. Θα σε φτιάχνω εγώ...

Και θα στο κάνω πενηνταράκια, για να τη σακουλευτείς καθ' ολοκληρίαν και για να προλάβω τις ινφλουένσερ σουφραζέτες, που καραδοκούν στα ιντερνέτια, σαν τις σφήκες στο καρπούζι τον Δεκαπενταύγουστο. Κρίμα δεν είναι, αρωτώ, να είσαι λάστιχο για Γιούγκο Ζάσταβα και να ψάχνεις να κουμπώσεις σε ζάντα από Λαμποργκίνι; Αφού είσαι διαφορετικώνε προδιαγραφώνε. Πού είναι η σοφία σου, ναούμ; Έχεις σαμπρέλα και ζάντα Λάντα; Θα κουμπώσεις στο ανάλογο συνεργείο. Γάμησέ τες τες Λαμποργκίνι. Κόψε τα μεσημεριανάδικα και τις ειδήσεις.

Καλύτερα να ζάψεις καμιά γαβάθα ντάτουρα, να σωθεί η ψυχούλα σου. Βάλε να δεις την "Ταξιτζού" με τη Δέσποινα τη Στυλιανοπούλου ή τη "Δοσατζού" με τη Βασιλειάδου να πούμε, τίμιες και λαϊκές ταινίες, " Αντίο ζωή" με το Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση, τα κινηματογραφικά Άπαντα του μικρού Βασιλάκη Σκορδοκαΐλα, ταινίες δηλαδής βγαλμένες μέσα απ' τη ζωή ξερωγώ, που δείχνουν πώς βγαίνει και το ψωμοτύρι στην τελική, να το διδάξεις και στα παιδάκια σου, γιατί στον κόσμο που τα' φερες και συ και γω, μας βλέπω να τα ταΐζουμε μέρχι να μας απαγάγει ο Μιχάλης με την κοσσά. Κομπρέντε, μαντάμ; Ή να κόψω τα παπάρια μου και να τα ρίξω στα κοπρόσκυλα;

Με αγάπη, Αγλέορας