Ορίζοντας προσδοκιών

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Όλοι λίγο πολύ στις διαπροσωπικές τους σχέσεις οι ανθρώποι, ναούμ, υφαίνουν έναν ορίζοντα προσδοκιών, όπως λένε οι λάθρα- πλην όμως εμφανώς για τους μυημένους- ξαναμμένες ψυχολόγες, ήτοι μια μαλακία, ένα πλάνο ξερωγώ, τόσο βραχύ όσο και μακροπρόθεσμο, αναφορικά με το τι προσδοκάνε από τον τάδε ή τον δείνα. Δηλαδή εάν ένας είναι ροκάς, φερειπείν, να περιμένει κι απ' τους άλλους να είναι ροκάδες και να κοπανάει με βοιδόπτσα όπου πετυχαίνει σκυλάδες, ποπάδες και καρεκλάδες. Ή ένας βήγκαν και τα λοιπά να απαιτεί να είναι ωμοφάγοι όλοι οι ομόσταυλοί του κι όπου βλέπει άνθρωπα να γλείφει κοψίδι σε ταβέρνα να του ρίχνει σπρέι πιπεριού στη μάπα. Ή ένας που τονε πάνε αίμα οι φασούλες να προσδοκά και οι άλλοι να μισούνε το κατά τα άλλα αξιαγάπητο φαγητό.

Δεδομένου, λοιπόν, πως κάθε ζευγάρι μάτια επί γης έχει και την αυστηρά δική του οπτική γωνιά κι ως εκ τούτου κάθε παραθύρι έχει κι άλλη θέα, είναι- εν τέλει- μαλακία μεγίστη να περιμένεις απ' το νοτιοδυτικό παραθύρι με κλίση 136 μοιρών να ενστερνιστεί την οπτική του δικού σου παραθυριού, 325 μοίρες βορειδοδυτικά. Τι γιατί, ρε λακαμά; Βλέπουν άλλο έργο, κύριος. Όθεν, πάσα απόπειρα προσηλυτισμού είναι ελεεινά άστοχη και ηλίθια. Κι αυτό συμβαίνει, να ξες, γιατί ο άνθρωπας είναι φύσει και θέσει μαλάκας. Τόσο στη δηλωτική, όσο και στην συνυποδηλωτική του διάσταση. Γιατί τσινάς, καλέ μου; Δε λέμε για σένα. Για κάτι παιδιά λέμε, δε ντα ξες, απ' το χωριό...

Με αγάπη, Αγλέορας