Παραλήρημα
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Καινούρια βδομάδα σήμερις και στο μπούτσο μας λελούδια ναούμ. Λες και θα αλλάξει τίποτα στο ωρολόγιο πρόγραμμα της στρούγκας ασούμ. Ξυπνάω πάλε με χριστοπαναγίες, χτυπάω μια φραπεδούμπα και βγαίνω στο μπαλκόνι μου να φουμάρω μπας κι ανοίξει ο όμμας, όταν από την απέναντι πολυκατοικία βγαίνει ένας μαντράχαλος στο δικό του μπαλκόνι να αφήσει τα σκουπίδια και εκεί που σκύβει αμολάει τρία τέσσερα κλανίδια πυρηνικά, πετάει και κάνα δυό ρεψίματα λες και σχίστηκεν η φόδρα, μαντάμ, αλυσοπριονάτα και στα καπάκια μπαίνει μέσα. Ένιωσα πολύ οικεία με το άτομο κι ας έχουμε διαφορετική μητρική, ήθη και εθίματα, κουζίνα και ιδιοτροπίες. Ούλοι πέρδονται. Γερμανοί και Έλληνες, δικέ μου...
Αλλά τι κατάρα μακραίωνη, βλάμη μου, να μη μονιάζουν οι Έλληνοι αναμεταξύτωνε, ποτέ και για τίποτα στον κόσμο! Να το χέσω και το ένδοξο το παρελθόν, τον αρχαίο πολιτισμό, τους ήρωες και τα παράσημα. Εδώ δε μπορούμε να συνεννοηθούμε για να αλλάξουμε μια λάμπα σ' ένα ντουί ρε μαλάκηδες. Που μου θέτε κι Αγιασοφιές, φασουλήδες τσέπης να πούμε κι ονειρεύεστε μεγαλοϊδεατικώς, χωρίς να γνωρίζετε πώς γράφεται η λέξη "πατάτα". Και μιας το' φερε η κουβέντα στα ονείρατα, να σου εκμηστυρευθώ πως ένα απ' τα πιο σαδιστικά όνειρα-εφιάλτες μου είναι να με έχουνε αλυσοδεμένο σε μια καρέκλα καφενέ με δυό γιγαντοοθόνες μπροστά στα τρία μέτρα κι η μία να μεταδίδει Βουλή κι η άλλη Παναιτωλικός- Λάρισα για τη Σάπια Λίγδα. Χίλιες φορές η μόρα κι η κασίδα ρε μόρτη. Ακατέργαστες και στη μάπα. Και ξεκολλήστε επιτέλους με τις σοβατισμένες φωτογραφίες στα ιντερνέτια, τις τίνγκα φωτοσοπαρισμένες ναούμ. Γελάνε και τα τσιμέντα. Θέμε να δούμε και κάνα γκαβλόσπυρο στο τσαουλάκι, καμιά τρίχα ξεκάρφωτη στα ζυγωματικά, σαν κυκλάμινο σε βράχο φερειπείν, παρανυχίδες λες και τις πετσώσαν τα ποντίκια, προκοίλια, ελιές ξυδάτες, θρούμπες και καλαμών με μαύρους κύκλους κάτω απ' τα μάτια, ψωμάκια, τυράκια, σπληνάντερα, γαρδούμπες, μπουμπάρια, πέρκα στο φούρνο με σκόρδα, σέλινο και κουρκουμά. Τι να κλάσει στην τελική, ρε γκαζμάδες, ένα προκάτ "φαίνεσθαι" μπρος σ' ένα αυθεντικά λαλίστατο "είναι";
Καραγκιόζηδες να πούμε...
Με αγάπη, Αγλέορας