Παρωπίτιδα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Υπάρχει μια παιδική ασθένεια στους άρρενες, η παρωτίτιδα, που αν την σκαπουλάρεις μικρός και στα σκάσει σε ενήλικη φάση, μπορεί να σου αφήσει μεγάλα κουσούρια, μέρχι και στείρωση να πούμε. Γι' αυτό και σε παρόμοιες περιπτώσεις ο δόχτωρας συνιστά αυστηρή ακινησία και ξεκούραση, τσαγάκια, σουπίτσες και τα χέρια όξω απ' το σώβρακο. Δεν έχει βρεθεί, ωστόσο, λύση για μια άλλη σοβαρότερη ασθένεια, των ενηλίκων αμφοτέρων των φύλων, την...παρωπίτιδα, ήτοι να μη βλέπει κάποιος πέρα από τη μύτη του κι από τις διαστάσεις που του ορίζει η ψυχεδέλεια του αρρωστημένου ναρκισσιστικού μυαλού του, θεωρώντας ως μόνη αλήθεια αυτή τη μαλακία που εκπέμπει η κεραία του και κρίνοντας τα πάντα σε τούτον το ντουνιά με βάση αυτή.

Μάλιστα, έχει άποψη επί παντός επιστητού, θεωρώντας εαυτόν εμπειρογνώμονα εφ' όλης της ύλης. Είναι οι γραφικοί των καφενέδων με μονίμως λεκιασμένο σακάκι, οι οξυζενέ καρακαηδόνες των μπουτίκ με μαλλί τση γριάς, a.k.a κομμωτηρίων, οι επαΐοντες επιστημόνοι των κερκίδωνε με τον πύρινο στεντόρειο λόγο βγαλμένο από σινεμασκόπ ταινία με τον μασίστα, οι καβατζώνοντες με βλαχοτσαμπουκά πρώτο στασίδι στη νεκκλησσά κάθε Κυριακή, εκείνοι που δέκα στις πέντε κουβέντες λένε το "εγώ" σε όλους τους τύπους του, εκείνοι που στην κουβέντα πάνω δε σε αφήνουν να σταυρώσεις πρόταση και σε φτύνουν ωσάν λάμα στο Μάτσου Πίτσου μαντάμ, που στην ταβέρνα γεμίζουν πρώτα το πιάτο τους με κοψίδια σε χρόνο dt και μετά σκυλεύουν την κοινή πιατέλα. Εις τοιαύτας περίπτωσες ναούμ και τα λοιπά, η Επιστήμη σηκώνει τα πόδια αψηλά, τα πόδια αψηλά, είπα....

Καλά Κρασσά...

Και του Κρόνου...

Με αγάπη, Αγλέορας