Παρτούζα με λιβελούλες

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Γαμάτος ηθοποιός ο ένας -σου λέει- επειδής έχει ωραίο μαλλί και μούσι φρεζαρισμένο, σαν Τουρκογερμανός μπάτσος, υπερταλαντούχα ερμηνεύτρια η άλλη, διότι φορεί χαβανέζικα φουστανάκια και προκαλεί τσουνάμι στα μπακούρια και στους πεθερόπληχτους νοικοκυραίους, ροκάς ο τάδε καθώς φορεί ξεβαμμένο μπλουδζίν και φέρει μακρύ μαλλάκι άλουστο λαδοποντικέ, φέρελπις πολιτικός ο δείνα, έχων επώνυμο με ιστορία στη μασαμπούκα, αθλητρια γκανιάν η άλλη, φέρουσα τράιμπαλ τατουάζ στους κοιλιακούς και βαμμένο νυχάκι κόνδορα, έτοιμη να κατασπαράξει τα ρεκόρ και πάει κλαίγοντας.

Κανένα πρόβλημα ως εδώ, βλάμη μου. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο και δεν θέλω επ' ουδενί να φανώ ισοπεδωτικός. Αλλά, βάλε στις παραπάνω κατηγορίες καναν υπέρβαρο, καμιά άσχημη ή κανέναν δεινόσαυρο ή κάναν γυαλαμπούκα ωσάν το κάτοπτρο της ολυμπιακής δάδας ναούμ και δεν πα να ναι κορυφαίος σε αυτό που κάνει; Δεν πα να ναι ο ένας; Η μία και μοναδική; Σε θέατρο, πολιτική, αθλητισμό, μουσική και αλλού; Τον έχει φάει η μαρμάγκα παρτούζα με λιβελούλες και στο τέλος τονε φτύνουν κιόλας, γιατί ήτο σκληρόπετσος, μαντάμ. Η επίφαση κάλλους στην εποχή της εικόνας αναιρεί τα πάντα, εάν και εφόσον μποθέσωμεν πως το κοινό τυγχάνει πιο χαζό κι απ' τα φύκια, πιο βλαμμένο κι από πελτέ. Βέβαια, ιδανικό θα ήτο ένα πάντρεμα. Φερειπείν, η δεξιότης να συνδυάζεται με ένα άλφα κάλλος. Δεν πρέπει, ωστόσο, να θεωρείται αναγκαία και επαρκής αιτία για να κριθεί ο πάσα εις ως επιτυχημένος ή αποτυχημένος και εν τέλει χυμένος πάνω σε λερούς καναπέδες. Αλλά αυτό το καθορίζουν καλύτερα οι απαιτήσεις της Τέχνης, σε συνδυασμό - φευ!- με τις διαστροφές των απανταχού αιμοδιψών νταβατζήδων και των γερολαδάδων. Αυτών των διαχρονικών καρκινωμάτων, για τα οποία ακόμα δεν έχει βρεθεί εμβόλιο, μαντάμ. Ακούς; Ακούω, να λες...

Με αγάπη, Αγλέορας