Πάρτυ μασκέ

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τώρα που όλοι οι ανθρώποι φοράμε μάσκες μες στις αστικές βοϊδάμαξες, ειδικά συνοδεία του ελληνικού ηλίου του ηλιάτορα, για τον οποίον οι αδηφάγες Ευρωπαίες νιτσεμού στάζουν πατώκορφα, εξού και ο στίχος " το βυζί της στάζει μέλι, γιαλελέλι" τώρα με τις μάσκες, λέγω και το τονίζω μαντάμ, έχει να πάει η κρίση πανικού, η μπάτσα, η χλεμπόνα και το κλωτσομπουνίδι γόνα και αίμα, σε καθοριστικό συνδυασμό πάντα με την ομιχλώδη αχλύ οξείας αμασχαλίτιδας, αυτής της διαχρονικής μάστιγας, μαντάμ, που κατακάθεται ύπουλα σαν κ'φόγουρνο σε κλειστούς χώρους και κατσικώνεται βασανιστικά, μέρχι να πέσει η πρώτη χριστοπαναγίτσα κι ανοίξει κάνα μάνταλο ή φιλοτιμηθεί ο οδηγός να ανάψει το ερκοδίσιο.

" Πλύνε καμιά αμασχάλη πρωί πρωί, ρε αρκουδόμανγκα, μας θαλάπωσες ναούμ" και

" Ασβέστωσε κάνα δόντι, μαντμαζέλ. Είσαι και ομορφούλα, πανάθεμά σε"

" Ανοίχτε κάνα παραθύρι, οδηγέ, την ακούσατε που έκλασε η ζωντοχήρα;" κι εκείνος

" Δεν την γαμείτε, μαντάμ; Έχομε και μεις σεκλέτια ασούμ"

Άσε, δε, που άμα πέσει κάνα σβουριχτό κλανίδι από κείνα τα κουναβίσσα τα μοβόρικα, θα βγούνε μαχαίρες, κατσαβίδια, νυχοκόπτες κι οδοντογλυφίδες και θα γένει του Ελ Πάσο. Κι ούλα τούτα με μάσκες στις μάπες. Χειρουργικές, εμπριμέ, υφασμάτινες, γκοφρέ, φουλάρια, από κωλόχαρτο, από κιλότες κι απ' τα αρχίδια του Καράμπελα ναούμ. Πάντως, δικέ μου, τώρα με τις μάσκες, ήρθεν η ώρα να κοιταζόμαστε άπαντες ντιρέκτ στα όμματα. Τόσον καιρό εστιάζαμε σε δόντια, μύτες, τσαούλια, μάγουλα και μαλλιά, τα οποία - μποθέσωμεν σε περίπτωση βλάβης- διορθώνονται λίγο πολύ. Τα μάτια όμως ποτέ.

Με αγάπη, Αγλέορας