Περί γενεθλίων ασμάτων

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Διίστανται αι απόψεις ναούμ αναφορικά με το ποιο είναι το σωστό στο γνωστό και μη εξαιρετέο γενέθλιο άσμα-μαϊντανό " να ζήσεις Βρασίδα και χρόνια πολλά". Όθεν, οι πολλοί συνηθίζουν να αμολάνε εκεί ένα τυπικό " της γνώσης το φως", που είναι και το ορθόν κατά την ταπεινή μου αποψάρα ασούμ. Άλλοι, πάλι, λιγότεροι αριθμητικά πετάνε ένα εναλλαχτικό " της νιότης το φως", που δυνητικά στέκει δίχως στυλιάρι, αλλά δεν κάνει κλικ στον Αγλέορα, μαντάμ. Σαν κερασάκι στην τούρτα, δε, υπάρχει και μια ισχνή μειοψηφία, που κάνει ότι τραγουδάει, κεκαλυμμένη στην αχλύ της μάζας, που με κλεφτές ματιές στην ομήγυρη μην και τους πάρει κανένας μπαριχά που' ναι αδιάβαστοι, ψιθυρίζει συριστικά σαν μηρυκαστικό ένα ελεεινό και τρισάθλιο "της νιόσης το φως" και τρίζουν τα κόκκαλα της τούρτας.

Τι λέτε, ρε γκαζμάδες; Έλα να νιόσης πώς είν' η ζωή κι ούλα τα ωραία μες στη σκεπαστή; που λέγανε κι οι ορίτζιναλ μια φορά κι έναν καιρό ναούμ. Χρόνια πολλά, πολύχρονος. Να σαι καλά, καλά να σαι ασούμ. Κι ούλοι γύρω απ' τον εμβρόντητο γενεθλιάζοντα να γλείφουν τα κωλοδάχτυλά τους απ' την ξελιγωμάρα κι απ' τις γαβάθες με τα δρακουλίνια και τα φουντούνια ξερωγώ, εν αναμονή τση τούρτας. Και σκάει η τούρτα, μαντάμ, και σε σκουντάει το μούλικο της συννυφάδας του μπατζανάκη σου και πίπτει η κομμάτα αρτίως εις στην φρεσκοπλυμένη φλοκάτη και γίνεται μουνί καπέλο. Άσε που δεν θα φας κιόλα, γιατί λιτότης και κρίση και μνημόνια και κορονοϊοί παναπεί γρόσσια γιοκ και τα χασμούσια πλέον σπανίζουν, ιδιαίτερα στα σπίτια της πάλαι ποτέ ακμαζούσης ελληνικής επαρχίας.

Και μιας και το φερε η κουβέντα στην ελληνική επαρχία, πριν λίγο καιρό έπαιζε μπαλίτσα η γενέτειρα Λαμία με την γειτονική μισητή Λάρισα, όταν σε μια φάση ηρεμίας ακούστηκε από κάποιον παράγοντα της Λαμίας ένα στεντόρειο με ηχώ " ά γαμ'θείτε ρε σκατόβλαχ' " με παραλήπτη προφανώς τους φιλοξενούμενους. Πήγα σούμπιτος στην τουαλέτα και έριξα ένα λυτρωτικό σιμοχέ, έπλυνα χέρια, μάπα και έφαγα δυο πιάτα φασουλάδα, τρία ωμά κρομμύδια, ήπια κι ενάμισο λίτρο σπράι και έπεσα σέκος στο ντιβάνι περδόμενος, ρευόμενος και βαρυγκομώντα. Δεν θα μας τρελάνετε εσείς ρε μαλακοκάβληδες. Μπορούμε και μαναχοί μας...

Με αγάπη, Αγλέορας