Περί προσωπικών αντωνυμιών

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

"Δεν πιστεύω, μανίτσαμω, στο α' πληθυντικό προσώπατο. Νιώθω πιο ηρεμώτερος με το α' ενικό, μαθές, που αρχίζω και το μαθαίνω να το ψιλοκουμαντάρω γιαβάς γιαβάς, σε αγαστή και εποικοδομητική συνεργασία με επιλεκτικά "εσύ" σε σωστό timing και μηδαμώς υπό καθεστώς βίας. Αλλά, ακόμα κι αν μποθέσωμεν δεν ευοδωθεί κανένα αξιόλογο κονέ, ξαναγυρίζω πίσω στη μητρική ραστώνη του "εγώ" μου, χωρίς να το αντιπαρατάσσω σε κανένα "εσείς" ή "αυτοί" φερειπείν. Κι αυτό γιατί μια τέτοια συμπεριφορά συνιστά τρελή φύρα και σήμα κατατεθέν των εν γένει μαλάκηδων, που είναι και πλειοψηφία στην τελική.

Χωρίς αύταρκες και στεντόρειο "εγώ" δε νοείται στιβαρός πληθυντικός αριθμός, ρε γκρούβαλε. Παρά μαναχά ένα μιαρό κωλοχανείο από κατακερματισμένα και ψυχωτικά ραμολιμέντα, που κοιτούν να επωφεληθούν της αμόρφου μάζας, κάτω απ' το χαλί της οποίας καταχωνιάζουν τις κακλαμάντζες και τις μαλακίες τους. Δεν είναι ηλίθιοι. Είναι κουτοπόνηροι. Και δασκαλεμένοι από κούνια. Όθεν, όταν η πλειονότης των κυττάρων ενός οργανισμού είναι καρκινώματα, πες μου εσύ μετά, μαντμαζελίτσα μου που λιβανίζεις ένα στριφτό τρία τέταρτα της ώρας, πόσο χρόνο ζωής θα έδινες στον παθόντα εάν ήσανε γιατρέσσα. Σακουλεύεσαι, το λοιπόν, γιατί πάμε κατά διαόλου; Γιατί είμαστε για το μπούτσο..."

Ο Βαλάντης ολοκλήρωσε τον αποπνικτικό του μονόλογο με λυγμούς, η ώρα 5 τα χαράματα, κάπου σε μια τρώγλη γκαρσονιέρα στα Τρίκαλα. Καπάκια σπάει τον καθρέφτη, όπου υποδυόταν το ρόλο του, με μένος και με ένα γυαλί κόβει την αριστερή του ρώγα, αφήνοντας το αίμα να στάζει βασανιστικά στα πλαδαρά του μπούτια. Ντύνεται ένα σώβρακο, ανοίγει την πόρτα και πάει να πετάξει τα έξι ημερών σκουπίδια, να ξεβρωμίσει ο τόπος...

Με αγάπη, Αγλέορας