Περί ρεμπέτικου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ένα σχετικά συμπαγές ποσοστό των Νεοελλήνων που λένε πως ακούνε Μάρκο Βαμβακάρη, Ανέστο Δελιά και τα υποδέλοιπα του ανδεργκράουνδ ρεμπέτικου να ουμ και τσουγκράνε τα ποτήργια δακρυόεντες κροκοδειλίως και "γεια μας ρε παιδγιά" και "ζήτω η ελλαδίτσα μας" και "ώπλες, δώστου και ξαναμανά" ή " ρε μαν, τι μουνάρα είναι εκείνη στο βάθος με το piercing; Α, είναι τραβεστί; Ε και; Να την κεράσουμε μια καράφα ούζο, καμιά ελίτσα και λίγη κάπαρη;"  είναι - ενί λόγω- ΜΥ-ΡΩ-ΔΙΑ-ΔΕΣ και άσχετοι με το "άθλημα". "Τότε, τι δουλειά έχουν εκεί ρε ηλίθιε Αγλέορα;"  θα με ρωτήσεις και δίκιο θα να χεις. Αφού το ρεμπέτικο έχει καταστεί mainstream, εύλογα προσελκύει και κόσμάκη άσχετο. Δηλαδή εσύ ρε βλάμη, που πας κάθε Κυριακή εκκλησά είσαι υπόδειγμα χριστιανού; Που στις δωδεκάμιση έχεις δώκει τσιμπούκι στην παπαδιά πίσω απ' το ιερό, την ώρα που ο παπάς διαβάζει τρισάγιο στο νεκροταφείο για λίγο εξτραδάκι, να καλοπεράσει η παπαδιά και να προικίσουν και τις δίδυμες και να τις παντρέψουνε ασβέλτα γιατί τείνουν να καταστούν σουρωτήρια  ορδών αγραμμάτων παρειών της δυτικής Αιτωλοακαρνανίας; Ή εσύ, μαντάμ, που σαι και πρόεδρας του Φιλοζωικού Κάτω Μαρκάλου Ελασσόνας, άντε μην ανοίξω το στόμα μου που ταΐζεις τα κουνέλια σου με κρεατάλευρα, μπετόβλαξ της διανόσης. 

Μου θυμίζουν ετούτοι οι wannabeeδες ρεμπέτηδοι τις μάζες εκείνες των κερκίδων που αντί να δουν- και να μάθουν μπαλίτσα- κάνουν την περιλάληλητη "ΟΛΑΑΑ" και είναι με το μάτι στηλωμένο στα τεράστια βίντεο γουώλ μπας και δούνε τη μάπα τους και ρίξουν κάνα φιλί με κοακόλα και ποπο κορν στο γκομενάκι.  Δε μπορεί ο άλλος να σου τραγουδάει ρε σαχλοκούδουνο  "ώρες με θρέφει ο λουλάς κι ώρες αδυνατάω" ή " είμαι πρεζάκιας, μάθε το" κι εσύ να χαριεντίζεσαι με τη ζωντοχήρα δυο θέσεις εξ αριστερών και "τι ζώδιο είσαι;" και "ναι, κι εγώ κολωνάκι συχνάζω". Και φωνάζεις πάντα τόσο, ώστε να καλύπτεις τη φωνή των ταλαίπωρων μουσικών, που ξελαρρυγίαζονται, βγάζουν κάλους στα χέρια και παθαίνουν κράμπες στην ψυχούλα. Και μετά ρωτάει η βλαμμένη απ' το πρώτο τραπέζι νύστα " συγνώμη, αλλά γιατί κλείνεις τα μάτια όταν τραγουδάς;" Τι γιατί, μωρή κοκόσα; Όχι πάντως για να μη με θαμπώνει η ευμορφιά κι η αύρα σου, αν με αντιλαμβάνεσαι. Και - για να κλείσω, γιατί όπου να ναι θα σκάσει η άκρη με το σταφ- είναι τόσο βαθιά καρκινωμένη η νεοελληνική νοοτροπία στα περί εξόδου και διασκέδασης, που ακόμα κι η γυναίκα σου, η μάνα σου, τα παιδιά σου να σκάσουν σε μουσική σκηνή για να σε ακούσουν, το μόνο βέβαιο είναι πως κάποια στιγμή θα εγκλιματιστούν τόσο πολύ με την περιρρέουσα ατιμόσφαιρα, ώστε θα σκεπάζουν οι αγριοφωνάρες τους  τον επιθανάτιό σου ρόγχο, σκέτα, χωρίς όφωνα γιατί με ενισχυτάς και ηχεία κολλάει κορονοϊός ναούμ ρε σεις κορόιδα.Την επόμενη φορά πάντως που θα παίξω ζωντανά μουσική σε μαγαζί στην Ελλάδα, θα τους στείλω όλους τους δικούς μου στο γήπεδο να δούνε ΠΑΟ ΡΟΥΦ- Αχαρναϊκός. Και καλύτερα θα περάσουν και καλύτερα θα εκφραστώ μουσικά, έστω και για τα ντουβάρια, που - ως γνωστόν- έχουνε αυτιά, μαντάμ. Όχι το γλίτσα, μαντάμ..

Με αγάπη, Αγλέορας