Πίτσες μπλε

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Ήταν ωραία η Πίτσα εκείνο το χινοπωρινό μεταμεσονύχτιο φιλήδονο κι αέρινο απόβραδο του Δεκέμβρη. Μαλλί οξυζενέ, έξαλλο, τριφασικό, με έκπτωση 6,66 % το εξάμηνο, πρώτα ο Ζευς. Είχε, να πούμε, εκείνο το βλέμμα της Κλάραμπελ, της μοσχάρας παύλα γκόμενας του άλλου, του μουσκαρομούσκαρου, του Ορατίου, αμφότεροι κλασσικοί χαραχτήρες καρτούν του Αμερικανού πραχτόρου mr Χουώλτ Δίζνευ και κολλητοί του Δοναλδίου Ντακ και της γκόμενάς του, Νταίζης, άμα τε και του Γκούφυ, του Πλούτο,της Μίνυ, του Μίκη, και του Σάκη.

Στο σημείο αυτό να σου πω, να μαθαίνεις δηλαδή και τίποτα εδώ μέσα κι όχι μαναχά χαχαχούχα και τι ώραια τα λέτε μουσιού Αγλεοράς, πως -ελληνιστί- το όνομα "Clara Bell " δηλούται ως "Κλάρα κουδούνα", το οποίον, εν τω άμα, είναι πλεονασμός, εμφόσον συμφύρονται δύο σχεδόν ταυτόσημες λέξεις, που δηλώνουν παρομοία κατάσταση, στην ποιητική λειτουργία της γλώσσας: ήτοι, είτε ολικού κοκκαλιάσματος από δρόγες και αλκοόλες, είτε μονίμου τινός δυσνοίας και στυτικής απνοίας. Ήταν ωραία η πίτσα- ρε μαλάκηδες- εκείνο το χινοπωρινό μεταμεσονύχτιο φιλήδονο κι αέρινο απόβραδο του Δεκέμβρη. Να μην είχε κι αυτή την κωλοπιπεριά που μου γάμησε τα εσώψυχα, θα να τανε, ξερωγώ, και πιο καλύτερη ναούμ και τα λοιπά...

Με αγάπη, Αγλέορας