Στη σέντρα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Η Ελλάδα είναι το λίκνο του υπέρτατου σουρεαλισμού, πάει και τελείωσε και - μηδαμώς ανακαλύπτω το Αμέρικα-. Είναι η χώρα, όπου οι ανθρώποι το Σαββάτο φερειπείν ξεπατώνονται ιντερνετικώς στα τεθλειμμένα R.I.P για τον θάνατο παντελώς λησμονημένου μασίστα του μεταπολέμου ( χωρίς την απειροελάχιστη ειρωνεία εκ μέρους μου επί τω συμβάντι, έχουμε κι ένα ήθος, αν δεν το χεις ανθιστεί ακόμα εσύ ρε μόρτη με το ηλεκτρονικό παπόρο με γεύση καρπούζι ξερωγώ) και την Κυριακή, όπου όλως τυχαίως συνέπεσε να χομε και εθνικάς εκλογάς για τη στελέχωση της στρούγκας με νέα τσοπανόσκυλα, μετά την εκκλησά ρε χατζατζάρηδες λέγω, την ψηφοφορία και το εθιμοτυπικό καφεδάκι των μνημοσύνων με σχόλια του τύπου

" καλέ μπακαλιάρο δε νέχει φέτο, μαντάμ; Στα εννιάμερα είχε μαθές" ή

" να ζήσουτε να το νθυμάστε τομα καρίτ' θχειά" και

" στου κώλου τα εννιάμερα σερβίρουν μπακαλιάρο και βλέπουνε τα εξιτ Πολ με τον Αντώνη Λιάρο"

το λοιπόν μετά την εκκλησά, το παραβάν και το γκαφέ, ντύνονται πολιτικοί αναλυταί και δικαστάδες, φορώντα κι εκείνο το παραδοσιακό ψωλοχυμένο περουκίνι και είτε αναπαράγουν αναδεικνύοντας είτε αναδεικνύουν αναπαράγοντας το σύστημα εκείνο, που τους έχει σκίσει τα κωλοβάρδουλα. Μη με ρωτάς τι να κάνεις ή τι να κάνω ή τι να κάνουμε. Δεν ασκώ δεοντολογία. Λιμό είμαι κι εγώ. Λακαμάς. Ταγάρι. Ασβέστης. Ίχο ντε πούτα και πεντέχο. Ουν καμπρόν. Μας βγάζω στη σέντρα απλώς με σορτσάκι και κάλτσα μέρχι το γόνα, με κωλοπετσωμένη αερόμπαλα και βρόχα σε ανισόπεδο ξερό γήπεδο της αθάνατης ελληνικής επαρχίας. Εσένα. Εμένα. Τον τάδε. Τη δείνα. Χωρίς διαιτητass. Χωρίς οφσάιντ. Κι όποια ομάς κερδέψει ναούμ να κερδάει δεκαετή ευζωία ωλ ινκλουζίβ στο μερακλαντάν, με γάρα, ρτουζεσπά και οβελίες να στάζουν καύλα πατώκορφα. Οι ηττημένοι θα πρέπει να δουλεύουν για να εξασφαλίσουν στους νικητάς τοιαύτα γούστα.

Κι άμα παιχτεί μπάλα έστω ένα πεντάλεπτο να μου τρυπήσεις τη ρώγα με πυρακτωμένη σακοράφα βουτηγμένη σε μπομποτάλευρο...

Με αγάπη, Αγλέορας