Στο χείλος του γκρεμού

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Τελευταία μέρα σήμερα του γαμημένου έτους 2020 και πρώτη φορά στα σαρανταφεύγα μου χρόνια βλέπω περισσότερο να αναθεματίζεται ο απερχόμενος χρόνος και να πάει στα τσακίδια, παρά να τραγουδιέται, έστω και φάλτσα, η έλευση του νέου, ο οποίος - κατά γενική ομολογία κι αν δεν προκύψει κάνα απρόοπτο με εξωγήινη παρέμβαση και σωθεί η ανθρωπότης ναούμ- προδιαγράφεται, αν όχι χειρότερος απ' το 20, τουλάχιστον εξίσου για το μπέοντα καβάλα. Καλά να περάσουμε, το λοιπόν, με τα σιλικονάτα προγράμματα των αποψινών ρεβεγιόν και δε γαμείς ψηλά καπέλα. Μία η άλλη, βλάμη μου και πάμε στο ψητό ασούμ.

Η Ελλάδα, μαντάμ, βιώνει μία απ'τις πιο επικίνδυνες περιόδους της σύγχρονης ιστορίας της και, ευρισκόμενη στο χείλος του γκρεμού, αποζητά έναν στιβαρό πολιτικό ή μια σοβαρή παράταξη να τηνε τραβήξει πάνω, όπως έχει συμβεί κάνα δυο φορές στο παρελθόν, για να μην πω αβέρτα κουβέρτα. Κι ο Έλληνας ταλαίπωρος ψηφοφθόρος εναποθέτει και πάλι όλες τις ελπίδες του στα γνωστά πολιτικά κόμματα και προσώπατα, η συντριπτική πλειονότης των οποίων του χουνε κάνει τη μάπα κρέας, αλλά ας μην είμαστε γραφικοί χρονιάρες μέρες, δικέ μου. Μου θυμίζει εμένα, όταν έχω μπει με πενηντάρι σε online τζόγο σαν ζαγάρι σε κυνήγι αλεπούς, χάνω τα σώβρακά μου στο εικοσάλεπτο και έχοντας απομείνει με 2,16€ φερειπείν στο λογαριασμό μου, ανάβω παπόρο, πίνω έναν κουβά καφέ και μελετάω αυγοατάραχος στο σιμοχέ τα πέντε εξ ματσάκια της ημέρας, ήτοι κάτι ποδόσφαιρο Γουατεμάλας, κύπελλο Νέας Ζηλανδίας, μπασκετάκι κινεζικής Ταϊπέι, χάντμπολ Μολδαβίας, αλπικό σκι, κατάβαση, από το Αραράτ για να κάνω τα 2,16 μέρχι το βράδυ 10. Το πιο πιθανό είναι να γίνουν τα τρία δύο, αλλά μποθέσωμεν κερδάς τα ψίχουλα και πάμε παρακάτω...

Και ταχιά πουρνό πουρνό, με την τζίμπλα στο μάτι, με το πρώτο μιστογέ, να χώνεις το τάλαρο απ'το δεκαρικάκι σε αυστραλέζικο ποδόσφαιρο, με την προσδοκία να τα αυγατίσεις έως αλέχτωρ πέρδεσθαι τρις. Πρις, πρατς, προυτς, που λένε κι οι πιτσιρικάδηδοι ναούμ. Κι άμα ρεφάρεις, ρε μάνγκα, να μου τρυπήσεις τις ρώγες με πυρακτωμένη φουρκέτα. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία σε βάζει σε πρόγραμμα, διδάσκοντάς σου την εγκράτεια αφενός, υπενθυμίζοντας αφετέρου ότι με πορδές δε βάφονται αυγά, που λέει κι ο θυμόσοφος λαός, αυτός, μαντάμ, που εκλέγει τους βρικόλακες χρόνια τώρα, από καταβολής νέου ελληνικού κράτους θα έλεγα, γιατί απλά είναι ένας χαζομ'σόχαζος μαζόχας.

Ξυνελόντι ειπείν, που θα' λεγε κι ο συνάδελφος Θουκυδίδης, η θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στα δύο σκέλη της παραπάνω αναλογίας είναι ότι στον τζόγο υπάρχει άσβεστος ελπίδα ως το τέλος, με τον υπερπολύτιμο φόρο ελπίδας να διατηρεί την ψυχή σε οργασμό, εν αντιθέσει με την σκεβρωμένη και καθ' όλα μιαρή πολιτική κατάσταση εν Ελλάδι, όπου δεν υπάρχει σωτηρία, καρντάσηδες, εξόν και οι νταβατζηδες αποφασίσουν να ρίξουν πάλε φράνγκα στην ομάδα, να μπαστακώσουν κάναν παροπλισμένο Ευρωπαίο προπονητή και ούτω πώς - και με λίγη τύχη-  να πο-ρευτούμε στρατηλάτες στον αγώνα για τα διακόσσα χρονάκια απ'την μεταβίβαση του οικοπέδου απ'τον μπουνταλά μεμέτη στον σατανικό μυλόρδο καβάλα σε βιονικό αλογατο. Κάπως έτσι βγήκε και το διαχρονικό σουξέ " Η Ελλάδα ποτέ δε μπεθαίνει"...

Με το καλό να μας έμπει, συνανθρώποι, και την συμπάθειά μου σε όλους, όσοι κατά την δεκάτη βραδινήν απόψενες, θα χαζμουργιώνται τρωθέντες απ' την εσχάτη ντάγκλα, με την κοιλούμπα τσιτωμένη ωσάν γκραν κάσα, παρακαλώντας τον λάιντσμαν να το σφυρίξει για να πάνε για νανάκια...

Με αγάπη, Αγλέορας