Στο μετρό του Μονάχου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Γυρνάω απ' τη δουλειά πάνω που' χει αρχίσει και σουρουπώνει, εδώ στις στέπες των Ούννων και μπουκάρω στο συρμό να πάρω το U4. Κόσμος πολύς, ούλοι με τα νέα φίμωτρα, στην πένα, όπως τα αρνοκάτσικα που σταλίζει καθημερνώς ο μπάρμπας μου ο Σεραφείμης στο χωριό ασούμ. Απέναντί μου παππούς Γερμανός ραμολιμέντο απ' το γήρας και το ψύχος, κει που πάει να κάτσει στη θέση που φιλοτιμήθη να του παραχωρήσει νεάνις τις φακιδομούρα, σχετικώς γαμεύσιμη, να σου λίγο απότομα ξεκίνησε ο μηχανοδηγός ναούμ, παραπατά ο τάλας πάππος ( όχι ο μέγας μπουζουξής...) και του ξεφεύγει μια πορδή σβουριχτή, από κείνες με τη γεροντική άπνοια, που κατσικώνονται για λίγα δευτερόλεπτα στην ατιμόσφαιρα σαν τα αέρια μουστάρδας του Σαντάμ και κάνουν τις φράου να τους γυρνάει το όμμα τανάποδο.

Αμέσως ζητά ευγενέστατα συγνώμη από τους συνεπιβάτας, προς τιμήν του και γειασάν του μάνγκα, αλλά όλοι κάναν τους αλέκους από αμηχανία, χαμένοι στη δίνη των τσατ ρουμς και της μαλακίας που δέρνει τον πάσα ένα. Μαναχά εγώ, που τον είχα απέναντι, γυρνάω και με σένιο χαιρετισμό α λα ροναλντίνιο του λέω ένα στιβαρό " άλες γκουτ λίμπα χέα. Ζίτσεν ζι ζιχ γκεμιούτλιχ" και μου κουνά συγκαταβατικά την καράφλα του, σα να μου λεγε " κακομοίρη μου, εκεί που είσαι ήμανε κι εκεί που είμαι θα' ρθεις" καίτοι φρονώ περί το πέρδεσθαι ποσώς υπολείπομαι ήδη, καβάλα στο σαραντατρίο ναούμ και τα λοιπά. Ένα μήνα άμα γυροβολάω στα ούμπαν και στα τραμ, ίσα που γράφω και νουβέλα σε λέω. Αλλά βαράω ντάγκλες γιατί είμαι ψιλομαλακάκος...

Με αγάπη, Αγλέορας