Στο τραμ...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Είμαι στο τραμ, ωχρός σαν κυλότα ενενηντάχρονης χήρας συνταξιούχου αγροφύλακα, με κόμπο στο στομάχι και με υποψία κατουρόκαβλας στο ταλαιπωρημένο μου τσουτσούνι. Έχω απέναντί μου έναν μπουνταλά μελαμψό, που μετά βίας χωράει στην θέση και βρωμάνε τα χνώτα του αρνίλα. Και κει που πα να πάρει κάτι απ'την τσάντα του, τσουπ του φεύγει ένα κλανίδι παραπονιάρικο, με αποτέλεσμα κάτι παιδούλες φακιδομούρες γυμνασιόπαιδα που παγαίναν σχολείο με τσίμπλα στο μάτι και δυναμό στο αιδοίο να γελάνε σαν παρτσακλά. Με κοιτάει το άτομο και μου λέει συνεσταλμένα" συγγνώμη".

Του λέω " ρε μάγκα ανθρώπινα είναι αυτά. Χωρίς εξαέρωση δε ρολάρει το καλοριφέρ". Δεν το κατάλαβε, αλλά διέκρινα στη μάπα του μια χροιά κατανόησης και συμπάθειας. Το μόνο σίγουρο είναι πως, όταν φτάσω σε ηλικία μασέλας, θα ταν καλό να κοιμηθώ μαζί του κάνα δγυό βραδάκια, να μου πέσουν αναίμαχτα τα δόντια, να μη με ταλαιπωρεί η οδοντογιατρέσσα μία με το βασανιστικό της στήθος και μία με τον τόρνο. Όχι στο ίδιο κρεβάτι ρε γκαζμάδες. Είπαμε..

Με αγάπη, Αγλέορας