Τα παρτσακλά

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Και γιατί με το μπαρδόν ναούμ δηλαδής, επειδής τυγχάνει να συγχρωτιζόμεθα με κάποιους συνανθρώπους σε διάφορες πτυχές της φιλοσοφίας περί το "τζην", να θέτουμε ως αυτοσκοπό την επιβολή του δικού μας προτζέχτ έναντι των άλλων; Ερωτώ. Γιατί τόση μικρόνοια, τόση μυωπία και κοντοπουτανισμός, μαντάμ; Γιατί εξακολουθούμε να γλέπουμε την κουράδα, αγνοώντας τη χέστρα; Δηλαδής ρε μάνγκα, δε μπορούμε να τηνε βρούμε άπαντες, έκαστος στο δικό του συγνεφάκι, όμορφα, σένια, μόρτικα και διακριτικά; Πρέπει να πρήζουμε παπάρια κι ωοθήκας;

Όπως στα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες, φερειπείν, που - είτε κατά μόνας, είτε ομαδόν, τα παιδάκια αφοσιώνονται στο έργο που τους έχει ανατεθεί, δίχως να πολυπραγμονούν αργοσχόλως και δεκάρα δεν δίνουν αν ο δίπλα είναι καλύτερος ή ο παρέκει χειρότερος και άλλα τινά ανούσια. Και θα τύχει να ιδείς αριστουργήματα από παιδιά με ειδικές ανάγκες, που τα βαφτίσανε ούτως οι μαλακοκάβληδες της πολιτικής νωθρότητος γιατί δεν χωράνε σε έναν κόσμο μπαγιάτικο και τυποποιημένο, εν αντιθέσει με έτερα φυσιολογικά, πλην όμως παρτσακλά, που στο δρόμο για το σχολείο πέφτουν κουτρουβαληδόν σε συστάδες κοπράνων κυνός, επειδή τα μαλακιστήρια παίζουν στο περπατητό με το κινητό τους αποβλακωτικά ηλεκτροπαίγνια, κοινώς αποδεχτά απ' τα τσοπανόσκυλα και κατ' επέκταση και τον τσοπάνο. Φτύστε τα μπούτια σας ρε κοπροσκούληκα, με σας τους μαλάκηδες απόχω μπλέξει σε τούτη τη γαμώσταυρη πίστα που με ξέβρασαν οι υποχρέωσες και τα μικροαστικά ακροαστικά.

Να' χαμαν λίγο κοκορετσάκι, μαντάμ, τώρα, ε;

Με αγάπη, Αγλέορας