Τίγκα ογδοντίλα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Πρωτύτερα από' πλενα τα πχιάτα ναούμ κι εκεί απούμανε στην πιο γλυκιά την ντάγκλα, με το ζεστό νεράκι να μου γαργαλέι τους προσαγωγούς, ενεθυμήθην - ως διά φλασιάς- κάτι μάρκες από καταναλωτικά σκουπίδια του αθώου, πλην όμως υποχθόνιου κι επί της ουσίας καταστροφικού καπιταλισμού των παιδικών μου χρόνων, ήτοι της δεκαετίας του ογδοήκοντα, με σήμα κατατεθέν τη λιγδωμένη χαίτη του Βαμβακούλα, τη μπάκα του Κοσκωτά, το χέρι του Μαραντόνα, το λακάκι στο πηγούνι του Γκάλη και εν γένει την πασοκική ανέμελη αύρα το ηδύ σούρουπο μετά τα μπάνια του λαού: ατάρι, ατρίξ, κριζάν, καρνέισο, φοφίκο, δρακουλίνια, κόκος, μανίνα, μπλεκ, αγόρι, ραδιοτηλεόραση, καραμπόλα σουρπρίζ, τογιότα στάρλετ, ζίτα ελλάς, στράικ πατούμενο με βεντούζες, Λαλάκης ο εισαγόμενος, πρωτοχρονιά στο μονοπώλιο της ΕΡΤ με Γιώργο Χατζηνάσιο, σιγαρέττα Δελφοί, αρτάν υπνοσεντόν, περακόν και ξύδι Δεμέστιχα ναούμ, Αλέξια και Κώστας Χαριτοτσαλακωμένος ξερωγώ και - πού σαι;- δραχμούλα, μην ξεχνιόμαστε..

Και ούτω πώς συνειρμικά μού κατσικώθηκε για πέντε δεύτερα εκείνο το αγνό συναίσθημα του δεκαετούς κατσαπλιά, που τα' χε ούλα στα παπάργια του γραμμένα και πουλούσε τρέλα με τη νοκκά, χέστηκα πάνω μου νομίζοντας πως ήρθε ο Χάρος του Αρκά να με μαζέψει με την κοσσά, μα - ευτυχώς- ήταν ο πιτσιρικάς μου, που τον έκοψε για έκτη φορά λόρδα στο καπάκι και με βαρούσε μπουνίδια στα κωλομέρια.

Ω!! Μακάρι να έπλενα συχνότερα τα τσακλοπίνακα..

Με αγάπη, Αγλέορας