Το μανίκι

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Περιδιαβαίνοντας νυχθημερόν την αρχική σελίδα στο μαντρί του Ζουκεμβέργιου και κάνοντας μικρές ταχτικές στάσεις σε συγκεκριμένα ντουβάρια - για κάνα γαροτσί ή κάνα κατούρημα ναούμ- κοζάρω που λες ως επί το πλείστον τσιτωμένους διαλόγους ή μάλλον φρικαρισμένους μονολόγους και παραληρήματα- σεντόνια, πανωσέντονα, κατωσέντονα, μαξιλαροθήκες και τα λοιπά. Κι ούλα τούτα με έντονη την απουσία του ελαχίστου, του στοιχειώδους ψήγματος αλληλοσεβασμού και κατανόησης. Σε πρώτο πλάνο νεκροφιλίες, τυμβωρυχίες, μπαγιάτικες απόψεις και κλισέ του στυλ "θα σέβεστε", "άσε μας κουκλίτσα μου" και "αφήνω αυτό εδώ". Όχι ρε μεγάλε. Πάρτο όπως είσαι ναούμ, γιατί θα βγάλω το σκυλί για σιμοχέ κι είναι ευαίστητο εσχάτως ασούμ.

Να στάζει η φρίκη σαν ίδρωτας ( ο τόνος στην προπαραλήγουσα παρακαλώ, όπως λέμε χαρτοπέτσετα ή έμετος) απ' τα λαιμά και να λερώνεται το σεμέν της γιαγιούλας ένθεν του ρούτερ απ' το πύον ναούμ. Κάτι μεσόκοπες κιουρίες με "μια γλυκιά καλημέρα" μεταμορφώνονται αίφνης σε άρπυιες και με τα γαμψώνυχά τους περιφρουρούν το κελί τους, μην τους το πάρουν οι κομουνισταί φερειπείν ή ο Ζαφειρόπουλος της ΟΑΚΚΕ κι ούλοι οι άθεοι αντίχριστοι αντάμα. Κάτι γιάπηδες πάλι με γυαλιά μυωπίας αμολάνε το νεοφιλελέυθερο οχετό τους στα αυλάκια που χουμε για να ποτίζουμε -εκ περιτροπής- τα μπαξεδάκια μας, μαντάμ. Κάτι φουσκωτοί πλινθόχτιστοι τζερεμέδες ξεσπαθώνουν όπου βλέπουν πως κράζουν την πατρίδα, από τάβλι μέρχι πολιτική, αδυνατώντας να γράψουν ολόσωστα ακόμα και τη λέξη "πατάκα". Μουσάτοι με καρεδάκι το παίζουν τσεγκεβάρες και βελουχιώτιδοι, αποκαλώντας "φασίστα" όποιον παρεκκλίνει λίγες μοίρες απ' το αζυμούθιό τους. Χριστιανοταλιμπάν την έχουν δει εικονοκλάστες. Μεταλλάδες αλυχτάνε στους σκυλάδες. Μπαλαδόφατσες κράζουν τους λάτρεις της "σπυριάρας". Βήγκαν αποδοκιμάζουν τους κρεατοφάγους κι εκείνοι με τη σειρά τους ανεβάζουν φωτογραφίες με νεκρά αγριογούρουνα απ' την τελευταία τους καταδρομική στον Παρνασσό. Ξανθές με μελαχρινές γένονται μαλλιά κουβάρια. Gay με Bi. Γαύροι με βάζελους. Λαφαζανικοί με Τσιπρικούς. Ζωντανοί με νεκροζώντανους. Παρθενικοί υμένες με κύστες κόκκυγος.

Και σκέφτομαι, μαντάμ, πόσο πιο χαλαρά θα να σαντες τα πράγματα, εάν μποθέσωμεν έπεφτε και κάνα μανίκι απ' ανάμεσα, που λέμε και στην ημιβάρβαρη δυτική Φθιώτιδα, αν έχεις ακουστά ασούμ. Μανικάκι στα γλήγορα, στα πεταχτά, στα σβουριχτά, με την ευεργετική του δράση, όπως το τουμποφλό σπάει το πουρί στην αποχέτευση απ' τα περιττώματα του καπιταλιστικού μονοπωλίου. Εις τοιαύτην περίπτωσιν, λέγω, οι μισοί τσαμπουκάδες δεν θα χανε καν εκδηλωθεί κι οι άλλοι μισοί θα να χανε ξεθυμάνει εν τη γενέσει τους. Αλλά είμαστε μαλάκηδες οι ανθρώποι. Για μιαν ακόμα φορά. Ούτε πρώτη, ούτε και τελευταία. Μαρκαλισθείτε ελεύθερα τώρα. Με την ευχή μου...

Με αγάπη, Αγλέορας