Το μπούλο παραμάσχαλα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Από τα παιδικά μου χρόνια, τις ευλογημένες εποχές του βαθέος ΠΑΣΟΚ, δε θυμάμαι ούτε μια φορά τον γέρο μου να κουβαλάει σακίδιο ώμου ή τσάντα. Ίσως ενίοτε τσαντάκι-πορτοφόλι, που είχε μέσα μαναχά ταυτότητα, δίπλωμα και φράγκα. Ομοίως και σε όλους τους συνομήλικούς του. Ούτε καν πορτοφόλια δεν είχαν οι περισσότεροι, μόν' στουμπώναν στο τσεπάκι του πουκαμίσου ταυτότητα, δίπλωμα, ματσάκια πεντοχίλιαρα, κάνα λαχείο, τίποτα ΠΡΟ-ΠΟ και οι πιο ρομαντικοί κάνα γαρουφαλάκι δίκην πορδοβουλώματος ναούμ. Ετύγχανον -δε- άπαντες κλασμένοι από φαΐ και πιώμα...

Και σήμερα, καβαλώντα αισίως τα σαραντατρίο σιγούλια σιγούλια το νανήφορο, όντας μετανάστης πια στη Γερμανία, που με ξέβρασε σαν γαλότσα το βοριαδάκι, έχω γκώσει να γλιέπω στη στράτα μεγάλους ανθρώπους να κουβαλάνε σακίδια ώμου πάνω από δέκα κιλά, λες και πάνε για εκστρατεία στα Γαυγάμηλα ασούμ. Πώς να το πω ρε βλάμη; Ανχώνομαι ο μαύρος. Παθαίνω βέρτικο. Καθέται ο άλλος τις προάλλες, μαντάμ, καμιά ογδομηνταριά χορνώνε, καραφλός, παχύσαρκος, με τιράντες στο παγκάκι και αφού ξαρματώνεται βγάζει απ' το σακίδιο: θερμός με καφέ, θερμός με νερό, ξεχωριστό ανθρακούχο νερό ενάμισο λίτρο, σακχαρίνες, στέβιες, σπαράγγια, παντζάρια, λάχανα, μπωλάκι με φρούτα, μπωλάκι με παξιμάδια, ελβετικό σουγιά, χαρτοπέτσετες, τραπεζομάντιλο, μπιτζάμες, παντούφλες και το μουνί που τονε πέταε ναούμ. Βγάλε και τίποτα καπότες, ρε λακαμά και σφύρα μας κι ένα μπούτσο πρωί πρωί, άντε μπράβο...

Με αγάπη, Αγλέορας