Το σινεμά του μέλλοντος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Είμαι περιχαρής που μόλις έλαβα στο προσωπικό μου e mail ένα μήνυμα από τον εκλεκτό μου φίλο και συνοδοιπόρο στο αέναο ταξίδι στη Γη της Διανόησης, το Μικέ τον Λακέρδα. Ο Μικές ο Λακέρδας - για όσους δεν ξέρουν- είναι αυτοεξόριστος στα νησσά Γκαλαπάνγκος και μελετά την εμμηνόπαυση στις σουρικάτες. Τον είχα γνωρίσει πριν δέκα χρονάκια σε ένα προποτζίδικο στα Σεπόλια, όταν - κατά απίστευτη συγκυρία- κερδίσαμε ταυτόχρονα από μια εξάδα στο ΚΙΝΟ και περιμέναμε στο ταμείο να βγει η χοντρή απ' την τουαλέτα, να μας πλερώσει. Αφού γνωριστήκαμαν με τα τυπικά " ---Χαίρω πολύ. Μικές Λακέρδας. Συγγραφέας. Παρομοιώς. Αγλέορας. Συγγραφέας και γω. Μη μου πεις. --- Ναι, γαμώ το σπίτι μου" και τα λοιπά, που δεν κρίνεται άξια η μνημόνευσή τους στην παρούσα. Η νέα του ιστορία ονομάζεται " Το Σινεμά του μέλλοντος" και αναγιγνώσκεται πιο καλύτερα με το σιμοχέ, ειδικά μετά από ομελέτα και πουτίνγκα.

" Τι ωραία που θα είναι στο σινεμά του μέλλοντος να πάει το σιγαρέττο παπόρο, να γυρνάνε γαροτσί αβέρτα, τίποτα κιμωλίες έξτρα λαρτζ τίνγκα στη χλόη, γιούφια σκαλιστά με σκόνες εξαιρετικής ποιότητος, γράμμοι, βίτσια και ημίγυμνες καλλονές να μοιράζουν στο μαστουρωμένο κοινό κούπες με αχνιστή ντάτουρα ή τίποτα πίτσες με μανιτάρια και γαρνιτούρα φρεσκοτριμμένου μανδραγόρα!! Και μέσα απ' τη σχισμή των πρησμένων βυζιών να δίνουν προγράμματα εβδομαδιαία βουτηγμένα στο LSD! Ναι, γαμώ το σπίτι μου, έτσι μάλιστα, να πάω σινεμά τη Μαιρούλα. Και τη Σίσσυ. Και τη Λένα. Και τη μάνα της μαζί άμα λάχει. Και δεν πα να παίζει ακόμα και Ταμτάκο ή Ίνγκριντ Μπέργκμαν και Έρολ Φλιν. Στα παπάρια μου..."

...συλλογιζόταν ο Ντέμης στην χέστρα πρωί πρωί, άμα μεν εκλύοντας τοξικά αέρια πουστάρδας, άμα δε μπαζώνοντας το λιμανάκι εντός της λεκάνης με μεταλλαγμένα περιττώματα του νεοελληνικού κλαυσίγελου. Τράβηξε το καζανάκι πέντ εξ φορές, γιατί είχε στομώσει, έπλυνε την κωλοτρυπίδα του ευλαβώς και τηνε πέρασε με ένα μπαμπακάκι με σπαθόχορτο δις - ελέω αιμορροΐδων ο τάλας- έριξε κάνα δυο τρεις χριστοπαναγίες για το γούρι και πήρε πούλο για το προποτζίδικο κάτω απ' το διαμέρισμά του, κάπου στον Κολωνό, για να ρίξει τα εναπομείναντα φράγκα μέρχι τέλους του μηνός στο ΚΙΝΟ, μπας και ρεφάρει και γίνει κάνα πεντόγραμμο να κάνει γιορτούλες. Ήταν 10:15 το πρωί, ημέρα Σαββάτο 15 του Δεκέμβρη του γαμημένου έτους 2066..."

Με αγάπη, Αγλέορας